در گذشته، درب ها دارای دو نوع کوبه بودند که هر کدام شکل و صدای متفاوتی داشتند. در سمت چپ درب یک قطعه فلزی با ضخامت بالا وجود داشت که یک صدای بم تولید می کرد، آقایان از این کوبه برای در زدن استفاده می نمودند. در حالیکه قطعه فلزی موجود در سمت راست که مخصوص خانم ها بود، یک صدای زیر ایجاد می نمود. در واقع با این کار اهالی خانه از جنسیت شخص میهمان آگاه می شدند.
از آنجایی که پوشش خانم ها در دین اسلام از اهمیت بالایی برخوردار است، خانم ها می توانستند با تشخیص اینکه میهمان مرد دارند، با یک پوشش مناسب به پشت درب مراجعه نمایند.
در ادامه با هم تصاویری از درب خانه های همدان را مشاهده می‌کنیم و به ساختار آن می‌پردازیم :
ساختار درب های قدیمی ایرانی
در ادامه به معرفی اجزای دربهای قدیمی ایرانی می پردازیم.
دماغه : چوب نازکی است که معمولاً دارای قسمتی مشابه سرستون و پایه‌ای نظیر ته ستون است.
آستانه: در گذشته در قسمت پایین چارچوب درب های ورودی، برآمدگی کوچکی وجود داشت که در واقع مرز بین داخل خانه و فضای بیرونی بود. همچنین در هنگام بارندگی، در برابر ورود آب به داخل خانه نقش سد را داشت. در طول تاریخ آستانه دارای ارزش و اهمیت ویژه ای بوده است.
کوبه درب قدیمی : کوبه های برنجی دوگانه (مردانه و زنانه) بودند به صورتی که کوبه مردانه دارای صدای بم و کوبه زنانه دارای صدای زیر بود. در درب های سنتی کوبه های مخصوص خانم ها در سمت راست و کوبه های مخصوص آقایان در سمت چپ درب قرار می گیرد. این کوبه های از لحاظ ظاهری نیز با یکدیگر تفاوت دارند و این امر باعث تفاوت صدای تولید شده می شود. این کوبه ها همراه با برجستگی ها و تور رفتگی های به خصوصی طراحی می شدند و علت آن هم اعتقاد مردم به دور نگه داشتن افکار شیطانی از اهالی منزل بود.
امروزه استفاده از کلون و یا کوبه چندان رایج نیست اما در برخی از فضاهای سنتی از این اقلام برای زیباسازی بیشتر بهره می برند.
سر در ورودی : در قدیم، معماری زیبای درب های ورودی با هلال تزئینی، جلوه زیباتری پیدا می کرد. سر در ورودی علاوه بر زیبایی، به عنوان مانعی برای ریزش برف در زمستان و نیز تابش مستقیم آفتاب در تابستان عمل می کرد. همچنین دارای کاشی هایی با نقش های آیات قرآنی یا عبارات مذهبی بوده تا افراد خانه و مهمانان هنگام رفت و آمد از زیر آنها عبور کنند.
رف : سکوهایی که در جلوی درب های ورودی خانه ها به منظور نشستن می ساختند رف نام داشت. همسایه ها از رف های جلوی منازل برای گفتگو با یکدیگر هنگام اوقات فراغت استفاده می کردند.
