راهنماتو-درحالیکه درباره نئاندرتال‌ها و شاخه‌های متعدد انسان‌ها زیاد صحبت شده است، مطالعات اکنون بیش از پیش بر این واقعیت صحه می‌گذارند که ما انسان‌های مدرن مواجهاتی نیز با نزدیک‌ترین خویشاوند خود به نام دنیسوان‌ها داشته‌ایم.
به گزارش راهنماتو، یک مطالعه تازه که توسط دانشگاه دوبلین بروی دی.ان.ای دنیسوان‌ها انجام شده است، این موضوع را بررسی کرده که زیست‌شناسی ما چطور تحت تأثیر تاریخچه افرادی قرار گرفته است که ما هنوز اطلاعات اندکی درباره‌شان داریم.
برطبق تفاسیر محققان از شواهد، تعدادی از جمعیت دنیسوان‌ها که به محیط‌های سراسر قاره آسیا و فراتر از آن سازگاری پیدا کرده بودند، توانستند ژن‌هایشان را در چندین موقعیت به اجداد ما منتقل کنند و با ما از چند مزیت‌شان بهره‌مند سازند. درست همان‌کاری که نئاندرتال‌ها با ما کردند.
نویسنده مطالعه لیندار اونگارو، می‌گوید: «این یک سوء تفاهم بزرگ است که انسان‌ها ناگهان و خیلی تمیز از یک جد مشترک تکامل پیدا کردند. هر چه بیش‌تر می‌آموزیم، بیش‌تر تشخیص می‌دهیم که آمیزش با انسان‌تبارهای مختلف رخ داده و کمک کرده تا انسان‌هایی که امروز هستیم، بشویم.»
در مقایسه با قرن‌ها مطالعه دانشمندان به روی بقایای نئاندرتال‌ها، گورها و اشیاء باستانی آن‌ها، مطالعات‌شان درباره دنیسوان‌ها متأخر محسوب می‌شود. چندتایی دندان و استخوان متعلق به این خویشاوندان منقرض‌شده ما در طی چند دهه کشف شده است.
به دنبال مجموعه‌ای از تحلیل‌های ژنتیکی که با پیدا شدن استخوان انگشت یک زن در سال 2010 انجام شد، اکنون می‌دانیم که این بقایا متعلق به گروهی از انسان‌های تبارهای قبلاً ناشناخته بودند که در حدود 400000سال قبل به لحاظ ژنتیکی از نئاندرتال‌ها مجزا شدند؛ یعنی به احتمال خیلی زیاد در حدود چندصدهزار سال بعد از آنکه نئاندرتال‌ها به دست اجداد ما منقرض شدند.
فهم ما از طیف، فرهنگ و سازگاری‌های دنیسوان‌ها در طی سال‌ها به کندی شکل گرفته است و به تنوع غنی انسان‌هایی با میراثی ژنتیکی اشاره می‌کند که از سیبری تا جنوب آسیای شرقی و سراسر اقیانوسیه و حتی آمریکا گستردگی پیدا کرده بودند.
اونگارو می‌گوید: «دانشمندان به شواهدی دست پیدا کرده‌اند که حاکی از سه رویداد در گذشته است که بر اساس آن ژن‌های جمعیت دنیسوان‌ها به امضای ژنتیکی انسان‌های مدرن راه پیدا کرده است.»
از میان ژن‌هایی که از دنیسوان‌ها به انسان‌ها راه پیدا کرده است، می‌توان به توالی‌های رایج ژنتیکی در جمعیت‌های تبت اشاره کرد که به بدن‌شان کمک می‌کند بتوانند کمبود اکسیژن را تحمل و آن را مدیریت کنند، دی.ان.ایی که به باعث شده سیستم ایمنی اهالی پاپوآ تقویت شود و ژن‌هایی که در میان تیره اینوت‌ها پیدا شده که می‌تواند روی سوزاندن چربی اثر بگذارد تا به آن‌ها کمک کند با سرما بهتر کنار بیایند.
این ژن‌ها به تنوع ژنی‌ای اضافه می‌شود که تعاملات پیوسته با نئاندرتال‌ها در ما ایجاد می‌کرد و به کمک آن‌ها برخی از ما می‌توانیم با همه‌گیری‌ها مقابله کنیم، روی ظاهرمان اثر گذاشته و حتی مغزمان را شکل داده است.
مطالعات این دانشمندان نه تنها اطلاعات کنونی ما را افزایش می‌دهند بلکه به ما می‌گویند که چقدر دانش‌مان درباره تغییر بخش‌های مختلف انسان‌های مدرن بر اثر مواجهه با این خویشاوندان منقرض‌شده کم است.
