نخستین شواهد باستان‌شناسی از مومیایی کردن دقیق

اروپایی‌ها از مومیایی‌های زمین به‌عنوان دارو استفاده می‌کردند، اما از آنها در هنر نیز استفاده می‌کردند. حداقل از قرن شانزدهم، رنگدانه ای به نام «قهوه‌ای مومیایی» از بقایای مومیایی شده انسان ساخته شد و در پالت هنرمندان اروپایی ظاهر شد. برای مخلوط‌کردن رنگ‌دانه، اجسام باستانی را با زمین و موم مخلوط کردند.

مومیایی کردن در اروپای مدرن

اکتشافات جدید در Chateau des Milandes در Castelnaud-la-Chapelle، Dordogne، فرانسه، شیوه‌های مومیایی کردن را در اروپای مدرن اولیه نشان داده که از نظر تاریخی بافرهنگ‌هایی مانند مصر باستان یا آمریکای جنوبی مرتبط است. آکادمی علوم اتریش (ÖAW) مومیایی کردن هفت بزرگسال، پنج کودک و یک زن مسن را تایید کرده است که همگی از اعضای خانواده اشرافی Caumont هستند که در قرن ۱۶ و ۱۷ زندگی می‌کردند.

کاربرد مومیایی کردن

خانواده کومونت، شخصیت‌های برجسته زمان خود، مومیایی کردن را به‌عنوان یک سنت کاملاً ریشه‌دار برای تأکید بر موقعیت اجتماعی والای خود تمرین می‌کردند. به نظر می‌رسد که این تکنیک اساساً برای اهداف تشریفاتی بوده است و اجازه می‌دهد اجساد در طول مراسم تشییع‌جنازه به‌جای نگهداری طولانی‌مدت نمایش داده شوند.

کارولین پارتیوت، محقق مؤسسه باستان‌شناسی اتریش ÖAW می‌گوید کاربرد مومیایی کردن برای اعضای خانواده، صرف‌نظر از سن مرگ و جنسیت، همچنین نشان‌دهنده کسب موقعیت از طریق تولد است.

بررسی علائم برش دقیق روی استخوان‌ها

به گزارش سایت archaeologymag این یافته‌ها شامل بررسی دقیق بقایای مومیایی شده بود. محققان یک اسکلت تقریباً کامل را از قطعات پراکنده بازسازی کردند و علائم برش دقیق روی استخوان‌ها را شناسایی کردند که نشان‌دهنده یک فرایند بسیار استاندارد است. پارتیوت خاطرنشان کرد: معاینه‌های ما از یک فرد کامل و نزدیک به ۲۰۰۰ قطعه، رفتار فنی دقیق و بسیار استاندارد شده با متوفی را نشان می دهد که هم برای بزرگسالان و هم برای کودکان مشابه است این نشان‌دهنده دانشی است که طی دو قرن منتقل شده است.

مراحل مومیایی کردن

این فرآیند شامل پوست‌اندازی کامل از بدن، از جمله اندام، نوک انگشتان و پا بود . اندام‌های داخلی از جمله مغز برداشته شد و حفره‌ها با مواد بالزامیک و معطر پر شدند تا تجزیه را به تاخیر بیندازند.

این روش‌ها با روش‌هایی که پیر دیونیس، جراح برجسته فرانسوی در اوایل قرن هجدهم توصیف کرده بود مطابقت دارد؛ تکنیک‌هایی که طی کالبد شکافی در سال ۱۷۰۸ مستند شده بود.

عمل مومیایی کردن چندین عضو یک خانواده، از جمله کودکان، در سوابق باستان شناسی اروپا غیرمعمول است. پیش از این، تنها خانواده مدیچی در قرن پانزدهم ایتالیا سنت های مشابهی را نشان می دادند. دخمه خانواده Caumont نشان دهنده اولین شواهد زیست باستان شناسی از مومیایی کردن به طور مساوی برای بزرگسالان و نوزادان است .

بقایای اسکلتی پراکنده از خانواده

دخمه Chateau des Milandes که برای اولین بار در سال ۲۰۱۷ کشف شد، بقایای اسکلتی پراکنده از خانواده را در خود جای داده بود، در حالی که حفاری بعدی در سال ۲۰۲۱ گور یک زن مسن را نشان داد که جداگانه دفن شده بود.

این اکتشافات نشان دهنده طول عمر سنت مومیایی کردن در دودمان کومونت است که حداقل برای دو قرن ادامه دارد. پارتیوت تاکید کردقابل توجه است که این سنت حداقل برای دو قرن ادامه داشته است.

تشریفاتی مومیایی کردن در فرانسه

این مطالعه که در Nature منتشر شده است، بر نقش تشریفاتی مومیایی کردن در فرانسه مدرن اولیه تاکید دارد. برخلاف اهداف درازمدت حفظ مومیایی مصری، مومیایی کردن اروپایی با هدف مدیریت تجزیه موقت، تسهیل حمل و نقل و نمایش عمومی متوفیان انجام شد.

قلعه میلانز هم که توسط فرانسوا دو کومونت در اواخر قرن پانزدهم ساخته شد، به‌عنوان محل اقامت ژوزفین بیکر از سال ۱۹۴۷ تا ۱۹۶۸ شهرت پیدا کرد.