دستفروش‌هایی هم بودند که روی چرخ‌های دستی پر نقش و نگارشان سفره‌ای چرمی یا مشمع می‌کشیدند و در وسط آن سینی مسی یا رویی بزرگی قرار می‌دادند که پر از انار دانه‌شده بود. ظرف‌های کوچکی از جنس روی داشتند و در آن به مشتریان انار می‌فروختند. یک چرخ فلزی آبمیوه‌گیری شبیه چرخ‌گوشت‌های دستی قدیمی نیز داشتند که با توان بازوی آنها کار می‌کرد و آب انار را می‌گرفت و در قدحی سفالین که معمولاً لعاب لاجوردی یا آبی داشت می‌ریخت و آب انار را با ملاقه از داخل قدح به لیوان مشتری‌ها می‌ریخت.
اما تقریباً از دو دهه پیش انار، آب تازه انار و مشتقات آن، مانند لواشک انار، ژله انار، بستنی انار و غیره در تهران دائمی شد و در فصول سال آب انار شیرین و ملس و ترش در دسترس مشتریان است. بنیانگذار چنین مغازه‌هایی «محمد پیامی» بود که بعدها به «ممد اناری» و «آقای انار» معروف شد. او برای نخستین بار در مغازه‌اش در نیاوران با عنوان «ایستگاه تصفیه خون» این نحوه عرضه را آغاز کرد و گسترش داد و پس از فوت او پسرانش این کار را ادامه دادند.
