فرادید نوشت: این موجودات زیبا که نماد سرعت و ظرافت به شمار می‌آیند، بدون شک موجودات باشکوهی هستند. در طول تاریخ همواره از اسب‌ها در حوزه‌های مختلف به‌عنوان نمادی از کیفیت و عملکرد استفاده شده است.
اسب عربی
اسب عربی ظاهری متمایز با پیشانی پهن، سوراخ‌های بینی بزرگ و پوزه‌ای کوچک دارد. برخی از این اسب‌ها برآمدگی خاصی میان چشمان خود دارند که به آن جبّه می‌گویند. ساختار فیزیکی این اسب فشرده و قدرتمند است و پشت کوتاه و قفسه سینه عمیقی دارد. رنگ‌های رایج این نژاد سیاه، شاه‌بلوطی، حنایی و خاکستری است. این نژاد یال و دم پرپشت و باشکوهی دارد.
اسب‌های عربی از دسته اسب‌های خون‌گرم محسوب می‌شوند، به همین دلیل قدرتمند، پرانرژی و پراستقامت هستند. آن‌ها به دلیل توانایی حفظ سرعت در مسافت‌های طولانی، در مسابقات سوارکاری نقش مهمی دارند. این نژاد از هوش بالایی هم برخوردار است و می‌تواند ارتباط عمیقی با انسان برقرار کند. در حال حاضر، ایالات متحده بیشترین جمعیت اسب عربی جهان را دارد.
اسب آندلسی
اسب آندلسی از شبه‌جزیره ایبری در اسپانیا نشأت گرفته و قدمت آن حداقل ۱۰۰۰ سال است. این نژاد در قرن پانزدهم میلادی به رسمیت شناخته شد.
اسب آندلسی در قرون وسطی یکی از مهم‌ترین اسب‌های جنگی اسپانیا بود. زیبایی خیره‌کننده و چابکی مثال‌زدنی آن در میدان نبرد، این نژاد را به نماد قدرت و اشرافیت در سراسر اروپا تبدیل کرد. با این حال، در قرن نوزدهم به دلیل جنگ‌های مداوم و شیوع بیماری‌ها، جمعیت این نژاد به‌شدت کاهش یافت. در طول قرون بعدی، شمار این اسب‌ها به‌طور متناوب افزایش و کاهش یافت تا به امروز که تنها حدود ۱۸۵.۰۰۰ اسب آندلسی ثبت‌شده در جهان وجود دارد.
اسب آندلسی جثه‌ی متوسط، لگن پهن، پوشش مویی ظریف، یال بلند و پشتی عضلانی دارد. برخلاف تاریخچه جنگی خود، این نژاد به‌طرز شگفت‌آوری آرام و مهربان است و به‌عنوان همراهی دوست‌داشتنی شناخته می‌شود.
اسب آپالوسا
اسب آپالوسا یک نژاد آمریکایی با پوشش متمایز خال‌دار است. این نژاد به دلیل تنوع زیاد در طرح‌های رنگی، موردتوجه پژوهش‌های ژنتیکی درباره رنگ اسب‌ها قرار گرفته است. تاریخ حضور این اسب در آمریکای شمالی به دوران ورود کاوشگران اسپانیایی بازمی‌گردد. قبایل نِز پِرس (Nez Perce) به این اسب‌ها علاقه‌مند شدند و با پرورش دقیق توانستند نژادی زیبا، مقاوم و مهربان بیافرینند. این اسب‌ها در جنگ‌های قبیله‌ای برای نز پرس‌ها بسیار ارزشمند بودند.
با این حال اواخر دهه ۱۸۰۰، دولت ایالات متحده در تلاش برای تصرف سرزمین‌های بومیان آمریکا، بسیاری از اسب‌های آپالوسا را از بین برد. خوشبختانه، برخی از اعضای قبیله نز پرس موفق شدند تعدادی از این اسب‌ها را نجات دهند و بدین ترتیب این نژاد حفظ شد.
اسب کوارتِر آمریکایی
اسب کوارتر آمریکایی به دلیل سابقه مسابقه‌ای و خلق‌وخوی آرامش‌بخش خود بسیار مشهور است. این نژاد سابقه پیچیده‌ای دارد که به قرن هفدهم میلادی بازمی‌گردد و گفته می‌شود ترکیبی از اسب عربی و موستانگ است. این اسب بدنی تراشیده، سر کوچک، نیم‌رخی صاف و سینه‌ای باریک دارد. رنگ پوست آن متنوع است، اما رنگ شاه‌بلوطی مایل به قرمز رایج‌ترین رنگ این نژاد است.
اسب کوارتر آمریکایی علاوه بر توانایی‌های بی‌نظیرش در مسابقات، استعداد ذاتی در هدایت دام‌ها را هم دارد.
اسب تروبرد
اسب‌های تروبرد نمونه‌ای کامل از نژادهای خون‌گرم مسابقه‌ای هستند و می‌توانند به سرعتی بالغ بر ۷۱ کیلومتر در ساعت دست یابند. منشأ این نژاد به انگلستان بازمی‌گردد و نامش مترادف ظرافت، سرعت و مهارت است.
اسب تروبرد با دقت و از روی انتخاب‌های خاص برای اهداف مسابقه و پرش پرورش یافته است. اجداد آن نشانه‌هایی از اسب‌های عربی و بارب دارند. اسب‌های تروبرد لاغر، با سینه‌ای پهن و پشت کوتاه هستند. پاهای آن‌ها نسبتاً ظریف است، اما گام‌های طولانی و شگفت‌انگیزی دارند. این موجودات قهوه‌ای، خاکستری، سیاه به داشتن استقامت و سرعت بی‌نظیر خود معروف هستند.
اسب شایِر
اسب شایر یکی از عظیم‌الجثه‌ترین نژادهای اسب جهان است که در طول تاریخ چندین بار به‌عنوان بزرگ‌ترین و بلندترین اسب جهان ثبت شده است. این اسب سال ۱۰۶۶ پس از فتح نورمن‌ها وارد انگلستان شد و سبب‌ساز ایجاد نژاد اسب بزرگ شد که در جنگ‌های قرون وسطی برای حمل شوالیه‌ها در زره‌های سنگین استفاده میشد.
در دوران سلطنت هنری هفتم، توجه خاصی به پرورش و تکثیر اسب‌های بسیار نیرومند شد. در همین راستا، چندین قانون به تصویب رسید از جمله ممنوعیت صادرات اسب در سراسر کشور و پرورش اسب‌هایی با اندازه‌های مشخص. ترکیب DNA اسب بزرگ با برنامه‌های اصلاح نژادی بلندپروازانه هنری هفتم منجر به ایجاد نژاد شایر شد که امروزه می‌شناسیم.
از این اسب در قرن بیستم برای کشیدن توپ در جنگ‌های جهانی استفاده میشد. امروزه، انتخاب اصلی برای حمل کالاها، کشیدن کالسکه و سواری‌های سبک است. اسب شایر بین ۱۶۰ تا ۱۸۳ سانتی‌متر ارتفاع و حدود ۸۲۰ کیلوگرم وزن دارد. ساختار قدرتمند آن با بدن عضلانی، سم‌های بزرگ و بینی خمیده جلوه‌ای باشکوه به این نژاد می‌بخشد.
اسب مورگان
اسب مورگان یکی از نخستین نژادهایی است که در ایالات متحده پرورش یافت. این نژاد حاصل ترکیب DNA یک اسب نر کهر به نام فیگ‌یِر و یک اسب ناراگانست پِیسِر بود. اندام کوتاه اسب مورگان با عضلات قوی، پیشانی پهن و یال و دم پرپشت و مجلل تکمیل شده است. این نژاد چشمان زیبایی دارد و پوشش آن به رنگ‌های شاه‌بلوطی، سیاه یا حنایی است.
اسب‌های مورگان به‌راستی همه‌فن‌حریف هستند و در مسابقات ارابه‌رانی، سوارکاری عمومی و کشیدن کالسکه‌ها مهارت دارند. آن‌ها در طول جنگ داخلی آمریکا نیز به‌عنوان اسب‌های سواره‌نظام به کار گرفته شدند.
اسب فریزین
اسب فریزین که از استان فریسلاند در شمال هلند نشأت گرفته، یکی از قدیمی‌ترین نژادهای اهلی اروپا است. این نژاد به دلیل پوشش سیاه براق، یال بلند، گردن کشیده و گوش‌های کوچک خود، یکی از زیباترین نژادهای اسب است.
انقلاب صنعتی تقریباً سبب انقراض نژاد فریزین شد، زیرا مکانیزه شدن کارهای سخت نیاز به این اسب را کاهش داد. زمان جنگ جهانی اول، تنها سه اسب فریزین باقی مانده بود. با این حال، علاقه به این نژاد دوباره افزایش یافت و از طریق ترکیب خون اسب‌های اُلدِنبورگ خون‌گرم به‌تدریج احیا شد. امروزه، از این نژاد برای کارهای سبک کشاورزی استفاده می‌شود.
