ال ۹۰ ایرانی در ۲۸ فروردین ۱۴۰۲ برای نخستین بار معرفی شد. این خودرو در اصل همان خودروی محبوب تندر ۹۰ است که پارس‌خودرو تصمیم گرفت آن را ایرانیزه کرده و با نام احتمالی آرین وارد بازار کند. این خودرو ابتدا P۹۰ نام داشت اما احتمالا نام نهایی آرین برای آن انتخاب شود.
طراحی نمای جلویی ال ۹۰ ایرانی محافظه‌کارانه و مدرن به نظر می‌رسد و از آن طراحی کسل‌کننده و حوصله سر بر ال ۹۰ خارج شده است. قسمت پایینی سپر، اسپرت طراحی شده که به‌صورت کلی با فرم ساده بدنه هماهنگی ندارد.
طراحی نمای کناری به‌جز اضافه شدن ادوات کوچک روی گلگیر، تغییری نداشته است. نمای پشتی خودرو هم مدرن طراحی شده و شکل و فرم آن ما را به یاد محصولات فعلی رنو می‌اندازد. در مجموع طراحی بیرونی P۹۰، مدرن و محافظه‌کارانه و در عین حال متناقض با بدنه ساده آن است.
طراحی داخلی خودرو شبیه به همان ال ۹۰ و ساندرو بوده و به‌جز اضافه شدن برخی امکانات مانند نمایشگر اطلاعات-سرگرمی و کیلومتر شمار جدید، تغییر دیگری نداشته است.
پیشرانه ME۱۶ که در اصل همان پیشرانه تیوفایو پلاس است در این خودرو حضور دارد. این یعنی قلب تپنده پژو در سینهٔ یک رنو! نام اصلی این پیشرانه EC۵ بوده که در محصولات گروه پژو سیتروئن (پژو ۲۰۰۸ و سیتروئن C۳)، تارا، رانا پلاس و ۲۰۷ به کار گرفته شده است.
