راهنماتو-آیا می‌دانید که یکی از بزرگ‌ترین ترس‌های بیشتر سیاستمداران چیست؟ آنها از «فراموش شدن» می‌ترسند. به احتمال زیاد، اکثر سیاستمداران از توجه گروه‌های بزرگ مردم به خودشان لذت می‌برند و دوست دارند که مردم حرف‌هایشان را به یاد بیاورند. اگر آنها بتوانند آنچه مخاطب به یاد می‌آورد را تقویت کنند، می‌توانند افکار مردم را تحت تأثیر قرار دهند.
به گزارش راهنماتو، بیشتر پیام‌های ارتباطی غیرکلامی هستند (هال، ۲۰۱۶). ارتباط غیرکلامی راهی است که همه انسان‌ها به‌طور طبیعی در وهله نخست برای برقراری ارتباط از آن استفاده می‌کنند. یکی از این راه‌ها ارتباط غیرکلامی، از طریق حرکات دست است (کیلین، ۲۰۱۷). بچه‌های نوپا به اشیاء مورد علاقه خود اشاره می‌کنند تا اهمیت آنها را برجسته کنند.
حرکات دست
حرکات دست واضح هستند و حافظه‌ی ما را از ارتباط کلامی افزایش می‌دهند (دارگو و همکاران، ۲۰۱۹). ما آنچه می‌بینیم – مثلاً یک حرکت دست - را به‌طور بصری تفسیر می‌کنیم و سپس سیستم حرکتی ما در پاسخ فعال می‌شود (بورگومانری و همکاران، ۲۰۱۴). متعاقباً، سیستم نورون‌های آینه‌ای ما اغلب بدن ما را آماده می‌کند تا حرکتی را که به‌تازگی دیده‌ایم، تقلید کنیم (هیل و همکاران، ۲۰۲۰). این‌گونه است که حرکات دست با گوش دادن فعال درهم می‌آمیزند تا به خاطرسپاری پیام را افزایش دهند.
بنابراین، سیاستمدارانی که می‌خواهند پیام‌های‌شان به یاد ماندنی باشد، باید به‌طور استراتژیک حرکاتی را نمایش دهند که بر ایده‌هایشان تأکید کند. بسیاری از سیاستمداران معروف و موفق، چه از طریق مشاوران ارتباطی و چه از طریق تجربیات شخصی، حرکتی مشابه را نمایش می‌دهند که هدف از آن افزایش ماندگاری پیام در ذهن مخاطب است.
درواقع ما حرکات دست را بر اساس تجربیات قبلی خود تفسیر می‌کنیم، مثل همان کودک نوپایی که یاد گرفته اشاره کردن به چیزها برای برجسته کردنِ اهمیت آن‌هاست (شوواسترا و همکاران، ۲۰۱۹). بنابراین، منطقی است که یک سیاستمدار برای تأکید بر اهمیت موضوع به آن اشاره کند. اما اشاره کردن در دنیای بزرگسالی، به‌عنوان عملی تهاجمی یا خصمانه تفسیر می‌شود (بوسی، ۲۰۱۶). پس سیاستمدار چه باید بکند؟ از از حرکت «گرفتن دانه شن بین انگشتان» یا سندپینچ استفاده می‌کند.
سندپینچ چیست؟
حرکت «اشاره‌ی شن» یا «گرفتن دانه شن بین دو انگشتِ شست و اشاره» به معنای واقعی کلمه مثل آن است که فرد یک دانه شن را بین این دو انگشت نگه داشته است. رئیس‌جمهور اسبق آمریکا، بیل کلینتون، اغلب به‌عنوان کسی شناخته می‌شود که این حرکت را در میان سیاستمداران محبوب کرد. رئیس‌جمهور اسبق دیگر آمریکا، باراک اوباما، نیز مرتب از این حرکت در سخنرانی‌هایش استفاده می‌کرد (والیس، ۲۰۰۸). رئیس‌جمهور سابق ترامپ، معاون رئیس‌جمهور آمریکا، کامالا هریس، و چندین سناتور و سیاستمدار دیگر آمریکایی نیز میراث استفاده از این حرکت را ادامه داده‌اند. منطقی است که این سیاستمداران از همان حرکتی استفاده کنند که کلینتون به‌دلیل موفقیت سیاسی‌اش از آن بهره برد.
حرکت «اشاره‌ی شن» به‌عنوان نشانه‌ای از تمرکز و دانش سخنران تفسیر می‌شود (ونسا ون ادواردز، ۲۰۲۴). رفتارهای غیرکلامی اغلب بر ادراکات تأثیر می‌گذارند، و یک رفتار غیرکلامی که نشان‌دهنده دانش است، اعتبار سخنران را در نزد مخاطب افزایش می‌دهد (گییر و همکاران، ۲۰۱۹). به‌علاوه، اگر بخواهیم از مثال اشاره نوپا استفاده کنیم باید بگوییم که سیاستمدار می‌تواند اهمیت پیام را بدون اشاره مستقیم و کامل برجسته کند. جای تعجب نیست که بسیاری از سیاستمداران از این حرکت در سخنرانی‌ها و مصاحبه‌هایشان استفاده می‌کنند، زیرا این حرکت این موارد را تقویت می‌کند: اهمیت پیام، حافظه مخاطب به واسطه ثبت حرکت در ذهن، درک دانش سخنران از موضوع، و تمرکز.
نتیجه‌گیری
آیا حرکت «اشاره‌ی شن» سیاستمداران را به موفقیت می‌رساند یا سیاستمداران موفق آن را یاد می‌گیرند؟ کسی چه می‌داند. اما سیاستمداران موفق به نظر می‌رسد که از آن استفاده می‌کنند. اگر افراد بیشتری از این حرکت آگاه شوند، آیا از اثربخشی آن کاسته می‌شود؟ آیا مردم آن را به‌عنوان رفتاری ساختگی و غیرواقعی می‌بینند؟ فعلاً سیاستمداران می‌توانند با خیال راحت از این حرکت استفاده کنند، زیرا احتمالاً بیشتر مردم از اینکه این حرکت به‌عنوان استراتژی ارتباطی استفاده می‌شود، بی‌اطلاع هستند
البته تا قبل از خواندن این مطلب در وبسایت راهنماتو!
