راهنماتو - روابط زمانی شکوفا می‌شوند که هر دو طرف احساس ارزشمندی و احترام دو طرفه داشته باشند. اما گاهی مرز میان یک شریک حمایتی و ایفای نقش مراقب، کمرنگ می‌شود و به تغییرات ظریف اما عمیقی در پویایی رابطه می‌انجامد.
به گزارش راهنماتو، این عدم تعادل می‌تواند تنش ایجاد کند، صمیمیت را کاهش دهد و یک طرف را بیش از حد مسئول و طرف دیگر را بیش‌ازحد وابسته کند. اگرچه مراقبت از شریک زندگی طبیعی و اغلب ضروری است، اما تبدیل‌شدن به مراقب دائمی، تعادلی ناسالم ایجاد می‌کند که هر دو نفر را ناخشنود می‌سازد.
در ادامه سه علامت را با شما در میان می‌گذاریم که نشان می‌دهند شما در نقش والد فرو رفته‌اید:
1. همواره در وضعیتی هستید که می‌خواهید مشکلات را حل کنید
یکی از نشانه‌های روشن عدم تعادل در رابطه این است که خود را دائماً در وضعیت حلال مشکلات می‌یابید. ممکن است متوجه شوید که رشته افکار شریک خود را پاره می‌کنید تا راه‌حل ارائه دهید. یا احساس نیاز می‌کنید که تصمیمات او را مدیریت یا بر آن‌ها نظارت کنید، یا از اینکه او به توصیه‌های شما عمل نمی‌کند، ناامید می‌شوید.
این الگو زمانی مشکل‌ساز می‌شود که به جای حمایت متقابل، به تلاشی یک‌طرفه برای هدایت شریک خود تبدیل شود. دائماً «حل کردن» مسائل برای او می‌تواند به‌طور ناخواسته استقلال او را تضعیف و شما را از نظر عاطفی خسته کند و شریک زندگی‌تان را درگیر مسئولیت‌های مشترک رابطه نکند.
برای جلوگیری از این حالت، از خود بپرسید: آیا شریکم احساس توانمندی برای حل مشکلات خود دارد یا به من وابسته شده است تا کنترل اوضاع را به دست بگیرم؟
رابطه سالم نیازمند تقسیم مسئولیت‌ها است. با عقب‌نشینی و ارائه حمایت بدون کنترل، به شریک زندگی خود اجازه رشد، اعتمادبه‌نفس و مشارکت برابر در سلامت عاطفی رابطه می‌دهید.
2. شریک‌تان احساس می‌کند یا او را کودک می‌بینید یا اصلاً نمی‌بینید
یکی دیگر از نشانه‌های ایفای نقش والدین در رابطه، زمانی است که شریک شما احساس می‌کند به جای یک فرد برابر با شما، کسی است که باید از او، مانند یک کودک، مراقبت کنید.
این حالت اغلب زمانی اتفاق می‌افتد که یکی از طرفین به‌طور ناخودآگاه شریکش را کودکانه می‌کند، مثلاً به جای او تصمیم‌گیری می‌کند، توانایی‌هایش را زیر سوال می‌برد یا با لحن تحقیرآمیز با او صحبت می‌کند.
وقتی شریک زندگی احساس کند کودک دیده می‌شود، ممکن است از تصمیم‌گیری یا گفتگوهای چالش‌برانگیز کناره‌گیری کند و مسئولیت‌ها را به شما بسپارد. این امر می‌تواند به عدم مشارکت و عدم ابتکار در رابطه منجر شود.
حفظ تعادل به این معناست که به استقلال شریک خود احترام بگذارید و توانایی او را برای مشارکت برابر تأیید کنید. وقتی هر دو طرف به‌عنوان شریک برابر احساس ارزشمندی کنند، احترام متقابل و پیوند عاطفی تقویت و رابطه مستحکم‌تری ایجاد می‌شود.
3. همه بار عاطفی رابطه بر عهده شماست
بار عاطفی در رابطه شامل مدیریت احساسات خود و حمایت از نیازهای عاطفی شریک زندگی برای حفظ هماهنگی است. اما اگر همواره در حال مدیریت احساسات شریک خود، حفظ سلامت عاطفی رابطه و ارائه اطمینان خاطر باشید، ممکن است پویایی رابطه از حمایت متقابل به مراقبت یک‌طرفه تغییر کرده باشد.
این عدم تعادل معمولاً یکی از طرفین را تحت فشار عاطفی قرار می‌دهد، در حالی که طرف دیگر منفعل یا از بار عاطفی رابطه جدا می‌شود.
رابطه سالم بر پایه تقسیم مسئولیت عاطفی استوار است، جایی که هر دو طرف به یک اندازه حمایت دریافت و ارائه می‌کنند. حفظ این تعادل به هر فرد امکان می‌دهد احساس ارزشمندی کند و از فشار یا خستگی ناشی از بار عاطفی رابطه در امان باشد.
چگونه تعادل را به رابطه بازگردانیم؟
شناخت اینکه ممکن است نقش والد را در رابطه ایفا کنید، اولین گام برای بازگرداندن تعادل است. برای این کار می‌توانید از نکات زیر کمک بگیرید:
مرزهای خود را مرور کنید. به استقلال شریک زندگی احترام بگذارید و به توانایی او برای حل مشکلات اعتماد کنید.
صریح و صادقانه ارتباط برقرار کنید. درباره نقش‌هایی که هر دو ایفا می‌کنید صحبت کنید و مطمئن شوید هر دو طرف احساس برابری دارند.
تمرکز خود را تغییر دهید. به جای مدیریت احساسات یکدیگر، بر ایجاد پیوند عاطفی تمرکز کنید.
زمانی را برای خود اختصاص دهید. با بازسازی انرژی خود، می‌توانید رابطه را با دیدگاه تازه و روحیه‌ای بهتر ادامه دهید.
