در صد سال گذشته فیزیکدانان معمولاً تصور می‌کردند کیهان در همه جهات به طور یکسان در حال رشد است. آن‌ها از مفهوم انرژی تاریک به عنوان فرضیه‌ای برای توضیح فیزیک ناشناخته‌ای استفاده کردند که نمی‌توانستند آن را بفهمند؛ اما این نظریه همیشه بحث‌برانگیز بوده است.
در کیهان‌شناسی، انرژی تاریک (Dark energy)، شکل ناشناخته‌ای از انرژی است که به صورت فرضی همه فضای گیتی را در بر می‌گیرد و بر سرعت انبساط جهان می‌افزاید.
اگر یک بادکنک خالی از باد را فرض و روی آن نقاطی را رسم و سپس بادکنک را باد کنیم مشاهده می‌کنیم هرچه حجم بادکنک بیشتر شود، فاصله نقاط از یکدیگر افزایش می‌یابد. این، مفهومِ جهانِ در حال انبساط است. انبساط جهان به معنی افزایش فاصله متریک بین اجسام جهان با گذشت زمان است.
گروهی از فیزیکدانان و ستاره‌شناسان دانشگاه کانتربری در شهر کرایست‌چِرچ نیوزیلند، به تازگی منحنی‌های نوری اَبَرنواَخترها را تجزیه‌وتحلیل کردند تا نشان دهند جهان به شیوه‌ای متنوع‌تر و ناهنجارتر منبسط می‌شود و از این راه در حال به چالش‌کشیدن وضعیت موجود هستند.
شواهد جدید بر اساس مدل تایم‌اسکِیپ (timescape) انبساط کیهانی است. این مدل یک ابزار جدید مدل‌سازی فضایی‌زمانی است که نیازی به انرژی تاریک ندارد؛ زیرا تفاوت در کشیدگی انبساطی نور نتیجه شتاب جهان نیست، بلکه نتیجه چگونگی تنظیم زمان و فاصله است.
براساس این مدل، گرانش زمان را کُند می‌کند؛ بنابراین عقربه‌های یک ساعت در فضای خالی در مقایسه با ساعتی که داخل کهکشان قرار دارد، سریع‌تر حرکت می‌کنند.
پروفسور دیوید ویلتشایر (David Wiltshire)، سرپرست گروه پژوهشی، گفت: یافته‌های ما نشان می‌دهد برای پاسخ به این سؤال که «چرا به نظر می‌رسد جهان با سرعتی فزاینده منبسط می‌شود؟»، نیازی به انرژی تاریک نداریم. انرژی تاریک، حاصل شناخت نادرست تغییرات انرژی جنبشی انبساط است.
