فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.
تو را که هر چه مراد است در جهان داری
چه غم ز حال ضعیفان ناتوان داری
بخواه جان و دل از بنده و روان بستان
که حکم بر سر آزادگان روان داری
میان نداری و دارم عجب که هر ساعت
میان مجمع خوبان کنی میانداری
بیاض روی تو را نیست نقش درخور از آنک
سوادی از خط مشکین بر ارغوان داری
بنوش می‌که سبکروحی و لطیف مدام
علی الخصوص در آن دم که سر گران داری
مکن عتاب از این بیش و جور بر دل ما
مکن هر آن چه توانی که جای آن داری
به اختیارت اگر صد هزار تیر جفاست
به قصد جان من خسته در کمان داری
بکش جفای رقیبان مدام و جور حسود
که سهل باشد اگر یار مهربان داری
به وصل دوست گرت دست می‌دهد یک دم
برو که هر چه مراد است در جهان داری
چو گل به دامن از این باغ می‌بری حافظ
چه غم ز ناله و فریاد باغبان داری
شرح لغت: روان: بی درنگ/بیاض: به فتح اول سپیدی/ خط مشکین: خط مشکفام؛ به استعاره مقصود سبزه‌ی عذار و همچنین است ارغوان که به استعاره چهره یار مراد است.
تفسیر عرفانی:
عاشق آن است که هر آن چه را که معشوق خواهان آن باشد، فدای او سازد و اگر از سوی دوست هزاران سختی و بلا بر تارک او فرود آید، تحمل نماید؛ چرا که حکم او جاری و نافذ است.
تعبیر غزل:
منتظر آمدن کسی هستی، مژده باد که آن سفر کرده به زودی نزد تو می‌آید و تو را از این نگرانی و تشویش رها می‌کند و با آمدنش نشاط و شادمانی به ارمغان می‌آورد و روز‌های با هم بودن و مصاحبت ث هم نشینی با یکدیگر تجدید می‌شود. پس قدر این لحظات گرانمایه رای بدان و رایگان از کف مده.
