فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.
صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد
که موسم طرب و عیش و ناز و نوش آمد
هوا مسیح نفس گشت و باد نافه گشای
درخت سبز شد و مرغ در خروش آمد
تنور لاله چنان برفروخت باد بهار
که غنچه غرق عرق گشت و گل به جوش آمد
به گوش هوش نیوش از من و به عشرت کوش
که این سخن سحر از هاتفم به گوش آمد
ز فکر تفرقه بازآی تا شوی مجموع
به حکم آن که چو شد اهرمن سروش آمد
ز مرغ صبح ندانم که سوسن آزاد
چه گوش کرد که با ده زبان خموش آمد
چه جای صحبت نامحرم است مجلس انس
سر پیاله بپوشان که خرقه پوش آمد
ز خانقاه به میخانه می‌رود حافظ
مگر ز مستی زهد ریا به هوش آمد
شرح لغت: نافه گشا: عطرافشان
تفسیر عرفانی:
۱- حضرت حافظ در بیت‌های پنجم تا هشتم می‌فرماید:
پریشان فکری را ترک کن تا مجموع خاطر شوی به جهت اینکه وقتی دیو رفت، فرشته وارد می‌شود.
* مجلس انس و دوستی چه جای سخن گفتن نامحرم است پس حالا سر پیاله را بپوشان که خرقه پوش ریا کار آمد.
* حافظ از خانقاه به میکده معرفت می‌رود، زیرا وی از مستی و غرور پارسایی ریاکارانه هوشیار شده است.
حال خود باید نیت خود را تفسیر نمایید.
۲- به شما مژده می‌دهم به شرط آنکه اولاً مرا را دعا کنید، ثانیاً سایت فردای تازه را به همگان معرفی کنید. بخت و اقبال به شما روی آورده. شاهین خوشبختی بر بام خانه شما آشیانه گرفته و این نیت حتماً عملی است و ابداً جای نگرانی نیست.
تعبیر غزل:
همه چیز برایت مهیاست تا یک زندگی شاد و زیبا را برای خود بسازی. اکنون بهترین فرصت در اختیارت قرار گرفته. سعی کن از زندگیت لذت ببری و شاد زندگی کنی. هر نامحرمی را در خلوت خود راه مده و زندگی تازه ات را با تلاش و توکل به خدا حفظ کن.
