اکنون دانشمندان می‌توانند امکان وجود حیات‌هایی هوشمند در جهان را با یک فرمول نظری جدید تخمین بزنند.
این فرمول جدید با الهام گرفتن از یک فرمولی قدیمی کشف شده است. دکتر فرانک دریک، ستاره شناس آمریکایی، در دهه ۱۹۶۰ برای محاسبه تعداد تمدن‌های فرازمینی یک فرمول جدید کشف کرد. پس از گذشت بیش از ۶۰ سال، اخترفیزیکدانان به رهبری دانشگاه دورهام فرمول متفاوتی را کشف کردند که در عوض بر شرایط ایجاد شده توسط شتاب انبساط کیهان و تعداد ستارگان تشکیل شده تمرکز دارد. تصور می‌شود این انبساط توسط نیروی مرموز به نام انرژی تاریک که بیش از دو سوم جهان را تشکیل می‌دهد، هدایت شود.
ستارگان پیش‌شرطی برای ظهور حیات، به آن صورت که ما در زمین می‌شناسیم، هستند؛ بنابراین با استفاده از این فرمول جدید دانشمندان می‌توانند احتمال ایجاد حیات‌های هوشمند جدیدی در سراسر دنیا را تخمین بزنند. پژوهش جدید تلاشی برای محاسبه تعداد حیات‌های هوشمند در جهان نیست، بلکه در عوض احتمال نسبی ظهور یک حیات هوشمند در یک جهان با ویژگی‌های خاص را بررسی می‌کند.
این پژوهش نتیجه‌گیری کرده است یک حیات هوشمند جدید، چگالی بسیار بزرگتری از انرژی تاریک، نسبت به آنچه در زمین مشاهده می‌شود، تجربه خواهد کرد. رویکرد ارائه شده در مقاله شامل محاسبه کسری از ماده معمولی تبدیل شده به ستاره در کل تاریخ جهان، برای چگالی انرژی تاریک مختلف است. این پژوهش پیش‌بینی می‌کند این کسر در جهانی که بیشترین کارایی در تشکیل ستاره‌ها را دارد، در مقایسه با ۲۳ درصد در جهان خودمان، تقریباً ۲۷ درصد خواهد بود.
این بدان معناست که ما در جهان فرضی با بالاترین احتمال برای تشکیل حیات هوشمند زندگی نمی‌کنیم. یا به عبارت دیگر، ارزش چگالی انرژی تاریکی که ما در جهان خود مشاهده می‌کنیم، آن چیزی نیست که بر اساس این فرمول، احتما به وجود آمدن حیات را به حداکثر برساند. دکتر دانیله سورینی، محقق ارشد موسسه کیهان‌شناسی محاسباتی دانشگاه دورهام، گفت: «درک انرژی تاریک و تأثیر آن بر جهان ما یکی از بزرگترین چالش‌ها در کیهان‌شناسی و فیزیک بنیادی است. پارامتر‌های حاکم بر جهان ما، از جمله چگالی انرژی تاریک، می‌توانند وجود ما را توضیح دهند.» مدل جدید می‌تواند به دانشمندان اجازه دهد تا تأثیرات چگالی‌های متفاوت انرژی تاریک بر شکل‌گیری ساختار‌های هوشمند در جهان و شرایط توسعه حیات در کیهان را بررسی و درک کنند.
انرژی تاریک باعث می‌شود که یک جهان سریع‌تر منبسط شود، کشش گرانش متعادل شود و جهانی ایجاد شود که در آن انبساط و تشکیل ساختار امکان پذیر باشد. با این حال، برای توسعه حیات، وجود مناطقی که ماده بتواند در آنها جمع شود و ستاره‌ها و سیارات را تشکیل دهد لزومی است. این شرایط باید میلیارد‌ها سال پایدار بماند تا به حیات اجازه تکامل دهد. به طور اساسی، این تحقیق نشان می‌دهد شکل گیری ستاره و تکامل ساختار مقیاس بزرگ جهان به روشی ظریف ترکیب می‌شوند تا مقدار بهینه چگالی انرژی تاریک مورد نیاز برای تولید حیات هوشمند را تعیین کنند.
پروفسور لوکاس لومبریزر، استاد دانشگاه ژنو و یکی از نویسندگان این مطالعه، افزود: «به کارگیری این مدل برای کشف پیدایش حیات در جهان‌های مختلف و دیدن اینکه آیا برخی از سؤالات اساسی که از خود در مورد جهان می‌پرسیم قابل پاسخگویی هستند، هیجان‌انگیز خواهد بود.» معادله دکتر دریک بیشتر نوعی راهنمایی برای دانشمندان در مورد چگونگی جستجوی حیات بود، نه یک ابزار برآورد یا تلاش جدی برای تعیین یک نتیجه دقیق. پارامتر‌های آن شامل سرعت تشکیل سالانه ستاره در کهکشان راه شیری، کسری از ستارگان با سیاراتی که به دور آنها می‌چرخند و تعداد جهان‌هایی که به طور بالقوه می‌توانند حیات را پشتیبانی کنند، بود.
در مقایسه، مدل جدید سرعت تشکیل سالانه ستاره در جهان را با اجزای اساسی آن، مانند چگالی انرژی تاریک مرتبط می‌کند. این مطالعه شامل پژوهش دانشمندان دانشگاه ادینبورگ و دانشگاه ژنو بود.
