زیرپیراهنی‌های هوشمند و الگوریتم‌های هوش مصنوعی به سلامت فضانوردان در ایستگاه فضایی آینده ناسا به نام دروازه ماه که قرار است در مدار ماه قرار گیرد، کمک می‌کنند.
این زیرپیراهنی‌های هوشمند که از ماده‌ای هوشمند به نام اتروسکین(Astroskin) ساخته شده‌اند، پیش از این در ایستگاه فضایی بین‌المللی(ISS) آزمایش شده‌اند، اما برای استفاده در فضای عمیق، دورتر از زمین، نیاز به طراحی مجدد دارند.
شرکت کانادایی هگزوسکین(Hexoskin) این دستگاه پوشیدنی را به عنوان بخشی از قراردادی که توسط آژانس فضایی کانادا (CSA) در روز ۲۶ نوامبر اعلام شد، طراحی خواهد کرد.
پیر الکساندر فورنیه(Pierre-Alexandre Fournier) می‌گوید: دروازه ماه حدود ۱۰۰۰ برابر از ایستگاه فضایی بین‌المللی دورتر از زمین خواهد بود، بنابراین محدودیت‌های زیادی از نظر محموله و ارتباطات و همچنین محیط مملو از تشعشع در این ایستگاه وجود خواهد داشت.
فورنیه افزود: در هنگام طراحی لوازم الکترونیکی، تشعشع عامل بزرگی است و ما باید مطمئن شویم که قطعاتی که استفاده خواهیم کرد می‌توانند در برابر این میزان تشعشع مقاومت کنند.
به گفته ناسا، در طول ماموریت‌های ایستگاه فضایی بین‌المللی، فضانوردان بین ۵۰ تا ۲۰۰۰ میلی سیورت پرتوهای یونیزان را جذب می‌کنند که معادل ۱۵۰ تا ۶۰۰۰ اشعه‌ایکس برای تصویربرداری از قفسه سینه است. به گفته آژانس فضایی اروپا، در طول یک ماموریت در ماه یا اطراف آن، قرار گرفتن در معرض تشعشات می‌تواند شدیدتر باشد.
فورنیه می‌گوید: ما باید الزامات ایستگاه فضایی جدید را شناسایی کنیم، اما همچنین می‌خواهیم از این فرصت برای به روز رسانی محصولاتمان برای بهبود قابلیت‌ها، قدرت پردازش و مواردی از این دست استفاده کنیم.
مانیتور نظارت بر سلامت اتروسکین از مواد قابل کشش الاستین ساخته شده و دارای شش حسگر است که به طور مداوم ضربان قلب، فشار خون، اکسیژن‌رسانی، دمای پوست، سطح فعالیت و سرعت تنفس فضانورد را کنترل می‌کند. داده‌ها در زمان واقعی به یک برنامه کامپیوتری منتقل می‌شود که در آن الگوریتم‌های هوش مصنوعی آن را برای الگوها و تغییرات غیرمنتظره تجزیه و تحلیل می‌کنند. این فناوری اولین بار در سال ۲۰۱۹ توسط فضانورد کانادایی دیوید سن ژاک(David Saint-Jacques) در ایستگاه فضایی بین‌المللی آزمایش شد و از آن زمان تاکنون توسط فضانوردان استفاده شده است.
فورنیه می‌گوید: نکته داشتن پیراهنی که تمام بالاتنه را می‌پوشاند این است که به تمام سطوح اطراف بالاتنه دسترسی دارید که سیگنال‌های حیاتی را می‌توان اندازه‌گیری کرد. نیازی نیست که هیچ حسگر چسبی را در جایی بچسبانید. همه هر روز لباس می‌پوشند، بنابراین استفاده از یک لباس هوشمند یک گزینه بسیار طبیعی است.
