این رفتارها در افرادی که دارای ویژگی شخصیتی «نوروتیسم» یا روان‌رنجوری هستند دیده می‌شود و یک مطالعه جدید نشان داده که این ویژگی می‌تواند احتمال مرگ زودرس را تا ۱۰ درصد افزایش دهد.
نوروتیسم با احساسات منفی مثل ترس، غم و تحریک‌پذیری ارتباط دارد و شامل جنبه‌های مختلفی مانند احساس تنهایی، اضطراب و نوسانات خلقی است که به ذهن و بدن آسیب می‌رسانند.
دانشمندان تنهایی را به‌عنوان قوی‌ترین عامل پیش‌بینی‌کننده مرگ زودرس شناسایی کرده‌اند؛ چراکه این احساس می‌تواند به مشکلاتی مانند خودآزاری عمدی و بیماری‌های تنفسی و گوارشی منجر شود.
جنبه‌های دیگر نوروتیسم، مانند نوسانات خلقی و احساس دلزدگی نیز با افزایش خطر مرگ مرتبط هستند.
به‌طور کلی، تیم تحقیقاتی دریافته که این ارتباط در مردان قوی‌تر است و به ویژه در افراد زیر ۵۴ سال و کسانی که تحصیلات دانشگاهی ندارند، بیشتر دیده می‌شود.
یک تیم پژوهشی به سرپرستی دانشگاه ایالتی فلوریدا به تازگی داده‌های بانک زیستی بریتانیا را که شامل اطلاعات بیولوژیکی، ژنتیکی، سبک زندگی و سلامت حدود نیم میلیون نفر است، تجزیه و تحلیل کرده است.
تقریباً ۵۰۰,۰۰۰ نفر که اطلاعاتشان در این بانک ذخیره شده بود، بین سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۰ در یک ارزیابی شخصیتی شرکت کردند.
۱۷ سال بعد، محققان بررسی کردند که آیا این افراد زنده مانده‌اند یا نه.
تیم تحقیقاتی از این داده‌ها همراه با امتیازات نوروتیسم شرکت‌کنندگان استفاده کرد تا بررسی کند که آیا این ویژگی شخصیتی با مرگ زودرس مرتبط است یا خیر.
در این ۱۷ سال، حدود ۴۳,۴۰۰ نفر از شرکت‌کنندگان درگذشتند که معادل ۸.۸ درصد از کل نمونه است.
میانگین سن مرگ ۷۰ سال بود و بیشتر مرگ‌ها به دلیل سرطان و پس از آن بیماری‌های عصبی، تنفسی و گوارشی رخ داده بود.
افرادی که به علت مشکلات تنفسی یا گوارشی درگذشتند، معمولاً در ارزیابی‌ها احساس دلزدگی را گزارش کرده بودند.
حدود ۰.۷ درصد از شرکت‌کنندگان، معادل ۲۹۱ نفر، خودآزاری عمدی داشتند.
این افراد از احساس گناه، نوسانات خلقی و استرس مداوم شکایت داشتند.
با این حال، همه کسانی که امتیازات نوروتیسم بالایی داشتند، گفته بودند که احساس تنهایی دارند.
آنتونیو تراچیانو، استاد دانشگاه ایالتی فلوریدا و نویسنده ارشد این مطالعه گفته است:
اینکه تنهایی تأثیر قوی‌تری نسبت به سایر جنبه‌های نوروتیسم دارد، شگفت‌انگیز است.
نتایج ما نشان می‌دهند که افرادی که از تنهایی رنج می‌برند، بیشتر در معرض مرگ زودرس قرار دارند تا کسانی که احساس اضطراب یا گناه می‌کنند.
این پژوهش که نتایج آن در ماه سپتامبر در مجله اختلالات عاطفی منتشر شده، ما را به درک جدیدی از تأثیرات تنهایی بر سلامت و طول عمر رسانده است.
یک گزارش در سال ۲۰۲۳ نشان داد که حتی پیش از شیوع کرونا، حدود نیمی از بزرگسالان در آمریکا احساسات تنهایی شدیدی را تجربه می‌کردند.
این گزارش هشدار داد که انزوای اجتماعی می‌تواند عواقب فیزیکی وخیمی داشته باشد، از جمله افزایش ۲۹ درصدی خطر ابتلا به بیماری قلبی، خطر ۳۲ درصدی سکته مغزی و خطر ۵۰ درصدی ابتلا به زوال عقل در سالمندان.
در واقع، تنهایی می‌تواند خطر مرگ زودرس را به اندازه‌ای بالا ببرد که با کشیدن ۱۵ نخ سیگار در روز برابر باشد.
علاوه بر این، تحقیقات قبلی نشان داده‌اند که نوروتیسم پیش‌بینی‌کننده ای قوی برای ابتلا به بیماری‌های عصبی مانند آلزایمر و پارکینسون و همچنین سکته مغزی، سندرم روده تحریک‌پذیر (IBD) و بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD) است.
مطالعه اخیر به منظور تکمیل پژوهش‌های قبلی انجام شده و شواهد جدیدی را ارائه داده که تأیید می‌کند نوروتیسم و تنهایی تأثیرات جدی و مخربی بر سلامت انسان دارند.
