وقتی هیجان‌زده، خوشحال، غمگین و ناراحت هستیم، به‌دنبال آغوشی می‌گردیم تا ما را در برگرفته و آرام‌مان کند. بنابه گفته متخصصان سلامت، وقتی یکدیگر را بغل می‌کنیم، هورمون اکسی‌توسین که به آن هورمون آغوش یا عشق گفته می‌شود در بدن ترشح شده و حال روحی‌مان را بهتر کرده و ما را شاد می‌کند. حتی اگر فردی دردی در بدن داشته باشد، از درد او کاسته می‌شود.
بنابر بررسی‌های دانشمندان دانشگاه کارنگی ملون در پیتسبورگ پنسیلوانیا در آمریکا، افرادی که مرتب یکدیگر را در آغوش می‌گیرند، کمتر بیمار می‌شوند. همچنین در آغوش گرفتن، از مقدار استرس، فشار خون و درنتیجه ابتلا به بیماری‌های قلبی‌عروقی می‌کاهد. در آغوش گرفتن نوزادانی که بی‌تاب‌اند و گریه می‌کنند، آنها را آرام می‌کند.
علاوه‌بر موارد فوق، از آنجایی‌که آغوش گرفتن موجب ترشح دوپامین، هورمون شادی، می‌شود، میل جنسی را افزایش می‌دهد.
بغل گرفتن آنقدر مهم است که اگر کسی در نزدیکی‌تان نیست که بتوانید در آغوش بگیرید یا به‌دلیل مسائل بهداشتی (مانند زمان کرونا) باید از دیگران دور باشید، می‌توانید ژست بغل کردن خودتان را بگیرید یا دست‌تان را روی قلب‌تان بگذارید.
یکی از روانشناسان امور خانواده در آمریکا پس از بررسی‌های متعدد به این نتیجه رسیده است که افراد برای اینکه بتوانند به زندگی‌شان به‌خوبی ادامه دهند، باید حداقل روزی ۴ بار در آغوش گرفته شوند. این نیاز برای حمایت و رشد فردی، به‌ترتیب ۸ و ۱۲ بار در روز است.
آغوش گرفتن فقط زمانی به انسان ضرر می‌رساند که او در معرض آلودگی باشد. مثلا افراد بیمار ممکن است با تماس فیزیکی، بیماری‌شان را به دیگران منتقل کنند. یا وقتی فردی با دست‌های آلوده‌ای که ضدعفونی نشده، فردی را در بغل می‌گیرد، ممکن است او را بیمار کند.
بنابراین بنابه گفته محققان اگر می‌خواهید آرامش داشته باشید، عزیزتان را در آغوش بگیرید و از حس خوب آن بهره‌مند شوید.
