به عنوان یکی از خشن ترین مناطق روی کره زمین، دالول به شکل باورنکردنی داغ، نمکی و اسیدی است. نهرهای آن در دهانه یک کوه آتشفشانی وسیع در چاله داناکیل در اتیوپی جریان دارند که پر از گازهای نمکی و سمی و آب جوشانی است که به خاطر فعالیت های شدید هیدروترمال تولید شده است. حتی در زمستان نیز، دما در روز می تواند از ۴۵ درجه سانتیگراد بالاتر برود. برخی از فوق اسیدی ترین و نمکی ترین آب های این منطقه دارای منفی ترین pHها هستند.
در مقاله ای که در مورد این تحقیقات در مجله اکولوژی و تکامل طبیعی نوشته شده، لوپز گارسیا به عنوان رهبر تیم تحقیقاتی از مرکز تحقیقات علمی فرانسه چنین گفته است: «بعد از تحلیل نمونه های بسیار بیشتری نسبت به آثار گذشته، با کنترل های دقیقی که برای آلوده نشدن این نمونه ها صورت گرفت، همراه با روش های علمی تنظیم شده، ما تایید می کنیم که هیچ زندگی میکروبی در این آبگیرهای نمکی، داغ و فرااسیدی یا دریاچه های شرور غنی از منیزیم مجاور وجود ندارد». اما خارج از آبگیرها داستان کاملاً متفاوت است.
لوپز گارسیا در ادامه صحبت های خود در مورد فضای خارج از آبگیرهای اسیدی چنین گفته است: «چیزی که وجود دارد تنوعی وسیع از گونه زیستی halophilic archaea (یک میکروارگانیسم دوستدار نمک از آغازیان) در بیابان و دره های نمکی اطراف مرکز هیدروترمال است، اما نه در خود آبگیرهای پر از اسید و نمک و نه در دریاچه های موسوم به سیاه و زرد در دالول، جایی که منیزیم فراوان است و تمام این موضوع در حالی است که انتشار میکروبی در این منطقه به خاطر باد و بازدید انسان ها بسیار شدید است».
دانشمندان از اسناد وجود حیات در مناطق خشن کره زمین به عنوان قیاسی برای مکان هایی در دیگر سیارات منظومه شمسی و فراتر از آن که ممکن است حیات در آن ها وجود داشته باشد استفاده می کنند. محققان هشدار داده اند که در مورد اخیر، تنها به این دلیل که آب وجود داشته و یا چیزهایی شبیه سلول یا دیگر جنبه های بیولوژیکی زیر میکروسکوپ، به معنای وجود حیات نخواهد بود. بدین ترتیب مطالعه اخیر نشان می دهد که وجود آب در منطقه ای نمی تواند ضرورتاً به معنای وجود حیات باشد. آبگیرهای دالول از شکل گیری حیات جلوگیری می کنند زیرا این آب ها دارای موانع شیمیایی مانند نمک های منیزیمی کائوتروپی هستند که به شکستن هیدروژن کمک می کنند.
در ترکیب با یک محیط نمکی، اسیدی و داغ، حیات هیچ امکانی برای شکوفا شدن در چنین محیطی پیدا نمی کند. لوپز گارسیا در نهایت چنین نتیجه گیری می کند: «ما انتظار نداریم که گونه هایی از حیات را در محیط های مشابه در سیارات دیگر کشف کنیم، دستکم نه بر اساس زیست شیمی شبیه به زیست شیمی زمینی».
