سال‌ها پیش از ظهور پارالمپیک، فعالیت‌های ورزشی ویژه افراد نقص عضو انجام می‌شد و مراکز تخصصی هم برای آنها شکل گرفته بود. بعد از جنگ جهانی دوم فعالیت ورزشی ویژه افراد جانباز و معلول با هدف کمک به تعداد زیادی از جانبازان و غیرنظامیان بود که در زمان جنگ مجروح شده بودند، خیلی گسترش پیدا کرد و خیلی جدی‌تر مورد توجه قرار گرفت، این در حالی بود که پیش از آن و از سال ۱۸۸۸ یک باشگاه ورزشی ویژه افراد ناشنوا در برلین وجود داشت.
تاریخ پارالمپیک در سال 1948 در بیمارستانی برای جانبازان جنگ در استوک ماندویل، واقع در 60 کیلومتری شمال لندن آغاز شد. سر لودویگ گاتمن، متخصص مغز و اعصاب آلمانی، به درخواست دولت انگلستان یک مرکز آسیب‌های ستون فقرات را در بیمارستان «استوک ماندویل» در بریتانیا افتتاح کرد. این اقدام در بستر زمان موجب شد تا ورزش توانبخشی به ورزش تفریحی و سپس به ورزش رقابتی تبدیل شود. واحد تخصصی او را خلبانان نیروی هوایی سلطنتی با آسیب نخاع تشکیل می‌دادند که همگی نیاز به استفاده از ویلچر داشتند. دکتر گاتمن همزمان با برگزاری بازی‌های المپیک در لندن، رویدادهای ورزشی را ترتیب داد. شانزده سرباز کهنه کار با ویلچر در مسابقات تیراندازی با کمان و نت بال روبه‌رو شدند. دکتر گاتمن با سازماندهی این مسابقات ناخودآگاه یک جنبش ورزشی جدید ایجاد کرده بود.
لودویگ گاتمن آن رقابت‌ها را با نام «بازی‌های استوک ماندویل»، نقطه عطفی در تاریخ پارالمپیک نامید. این بازی‌ها به واقع جایگاهی مشابه یونان در بازی‌های المپیک در فرهنگ جنبش پارالمپیک دارد.
چهار سال بعد یعنی در سال ۱۹۵۲ در کنار انگلیسی‌ها، کهنه سربازان هلندی هم به جنبش پیوستند و این‌گونه بازی‌های بین‌المللی «استوک ماندویل» تأسیس شد.
بازی‌های بین‌المللی «استوک ماندویل» به تدریج و طی کمتر از یک دهه به بازی‌های پارالمپیک تبدیل شد. این‌گونه که اولین دوره بازی‌های پارالمپیک در سال ۱۹۶۰ به میزبانی ایتالیا و در رم برگزار شد. تاریخ بازی‌های پارالمپیک اینچنین عنوان می‌کند که ۴۰۰ ورزشکار از ۲۳ کشور برگزارکننده اولین دوره این بازی‌ها بودند.
نخستین دوره بازی‌های پارالمپیک سال ۱۹۶۰ با حضور ۴۰۰ ورزشکار از ۲۳ کشور برگزار شد اما رشد این بازی‌ها به قدری ادامه داشت که ۴۵۲۰ ورزشکار از ۱۶۳ کشور برگزارکننده بازی‌های پارالمپیک توکیو بودند. قرار است بازی‌های پارالمپیک پاریس هم با حضور ۴۴۰۰ ورزشکار از ۱۸۲ کشور برگزار شود.
در مجموع اینکه ورزشکاران پارالمپیک برای رفتار برابر با ورزشکاران المپیکی غیر معلول تلاش می‌کنند اگرچه شکاف مالی زیادی بین المپیک و پارالمپیک وجود دارد.
