تقریباً ۸۰ میلیون سال پیش، یک هیولای بزرگ دریایی در دریاهایی که تگزاس امروزی را پوشانده بودند شنا می‌کرد. این حیوان شکارچی در جستجوی نرم‌تنان، لاک‌پشت‌ها و دیگر موجودات صدف‌دار بود تا با دندان‌های گرد خود آن‌ها را خرد کند.
این موجود که اکنون منقرض شده، گلوبایدِنز اَلِبامااِنسیس (Globidens alabamaensis) نام دارد که بقایای فسیلی آن به تازگی کشف شده‌اند. محققان نخستین بار جی. اَلِبامااِنسیس را سال ۱۹۱۲ توصیف کردند. با این حال، از آن زمان تاکنون، فسیل‌های بسیار کمی از این گونه پیدا شده و به همین دلیل، دانشمندان درباره این موجود مرموز هنوز دچار ابهام هستند.
دندان‌های جانور با نوک گردشان هنوز به فک متصل هستند
سال گذشته، یک شکارچی فسیل به نام کورتنی تراوانینی در شمال شرقی تگزاس به کشف نادری دست یافت: تکه‌های فک یک جی. اَلِبامااِنسیس بالغ با دندان‌هایی که هنوز به آن وصل بودند.
تراوانینی این فسیل‌ها را در کانال رودخانه گوگرد شمالی نزدیک شهر لادونیای تگزاس کشف کرد. آن‌ها در سازند اوزان، در ذخایری به ضخامت هشت اینچ جاسازی شده بودند که فسیل‌های دوران کامپانیان که از ۸۳.۶ میلیون تا ۷۲.۱ میلیون سال پیش به طول انجامید را در خود دارند. تراوانینی دو قطعه فک را به تیمی از محققان امانت داد که درباره زندگی جی. اَلِبامااِنسیس تحقیق می‌کنند.
این موجود استخوان‌های فک محکم و بزرگی مجهز به دندان‌های محکم و گرد داشته است. طول برخی از دندان‌ها حدود ۲.۵۴ سانتیمتر بود. در همین حال، کل حیوان احتمالاً تا ۶ متر رشد می‌کرده و از دندان‌های خود برای خرد کردن پوسته‌های نرم‌تنان، لاک‌پشت‌ها و دیگر موجودات دریایی استفاده می‌کرده است. افزون بر اینها، فسیل‌ها نشان می‌دهند جی. اَلِبامااِنسیس در طول عمر خود، مانند کوسه‌های امروزی، افتادن و رشد دوباره دندان‌هایش را تجربه کرده است.
جی. اَلِبامااِنسیس یک نوع موساسور بوده، گروهی از خزندگان آبزی بزرگ و منقرض‌شده که در طول دوره کرتاسه پسین، بین ۱۰۰.۵ میلیون تا ۶۶ میلیون سال پیش می‌زیستند. با تغییر آب و هوا و آغاز کاهش سایر شکارچیان دریایی، موساسورها سازگار شدند و رشد کردند. آن‌ها با بدن براق و اندام‌های پارومانندشان، شکارچیان برتر دریاهای کم‌عمق شدند.
برخی گونه‌های موساسور دارای دندان‌های تیز و دندانه‌داری شدند که به آن‌ها کمک می‌کرد گوشت طعمه را اره کنند، در حالی که برخی دیگر مانند جی. اَلِبامااِنسیس دارای دندان‌های گرد و قارچ‌مانندی شدند که برای له کردن مناسب‌تر بود. این انواع منحصربفرد دندان به موساسورهای مختلف امکان رشد همزمان میداد.
برای نمونه، جی. اَلِبامااِنسیس احتمالاً از فراوانی بیش از حد سرپایان بهره می‌برد. چندین گونه می‌توانستند کنار هم زندگی کنند، چون منابع غذایی‌شان یکسان نبود.
موساسورها هم زمان با دایناسورها منقرض شدند و احتمالاً به طور مشابه در اثر برخورد یک سیارک بزرگ با زمین حدود ۶۶ میلیون سال پیش از بین رفتند.
یک نمونه فسیل موساسور با دندان‌های تیز
وقتی موساسورها هنوز زنده بودند، شمال شرقی تگزاس زیر اقیانوس‌ها و دریاهای زیبا و تقریباً گرمسیری مملو از ماهی و خزندگان، صدف‌ها و حیات دریایی غوطه‌ور بود و برای یک خزنده بزرگ، گرسنه و شکارچی، مکان فوق‌العاده‌ای برای زندگی بود.
