راهنماتو- وقتی که برای اولین بار بازی DOOM توی سال 1993 منتشر شد، تونست همراه خودش ژانری که الان به اسم "شوتر اول شخص" میشناسیم رو به دنیای بازیها معرفی کنه. دستاوردهای این بازی تازه فقط محدود به اینجا محدود نمیشه و 4 سال بعد سازنده این بازی یعنی جان رومرو اعلام کردش که این بازی از این به بعد اوپن-سورس هستش یعنی هر کسی میتونه تا جایی که از این کد استفاده مادی نکنه، هر جور که بخواد ازش استفاده کنه. به همین خاطر هم هستش که از اون زمان برنامه‌نویس‌های مختلفی تصمیم گرفتن این بازی رو روی پبتفرم‌های مختلف از ماشین‌حساب تا یخچال و هر چیزی که به دستشون میرسید پورت و اجرا کنن.
به گزارش راهنماتو، طی آخرین تلاشی که برای اجرای این بازی روی دور از ذهن‌ترین پلتفرم‌هایی که آدم میتونه فکرشو بکنه صورت گرفته، محققان به نتیجه جالبی رسیدن که با توجه به اون میتونن Doom رو روی باکتری‌های روده‌ای با ساختاری که یه میتونه یه بازی کامپیوتری ساده رو اجرا کنه بازی کنن، ولی خب این قضیه یه نکته منفی هم داره اونم اینه که متاسفانه اگر بخواین بازی رو روی این باکتری تموم کنین تقریبا به 600 سال زمان نیاز دارین.
یکی از چیزهایی که تونسته طی سالها Doom رو معروف کنه که خیلی راحت میشه بازی رو به هر طوری که دوست داشته باشین شخصی‌سازی کنین، برای همین هم هستش که این بازی یکی از بازیهای موردعلاقه مادرها هستش. اجرای این بازی و سردرآوردن از کدش به حدی راحت و آسونه که تبدیل به یه میم شده، به عبارتی ساده شما میتونین این بازی رو روی هر چیزی که چندتا دکمه و یه صفحه نمایش داشته باشه اجرا کنین!
از ترموستات‌های تاسیسات ساختمونی گرفته تا تست‌های بارداری، لگوها، ساعت‌های هوشمند و دستگاه‌های ATM. شما میتونین به لطف ساختار ساده و قابل فهم کد این بازی اون رو روی هر چیزی اجرا کنین.
و برای اثبات این نظریه به طور کاملا عملی، یه دانشجوی دکتری مهندسی زیستی از دانشگاه MIT به اسم لارن رملان، موفق به اجرای Doom بر روی باکتری‌های روده‌ای شده است. البته این قضیه یه سری پیچیدگی‌های خاص خودش رو هم داره که در ادامه بهشون میپردازیم.
به طور خاصی، رملان تونسته به طور حرفه‌ای Doom رو با استفاده از باکتری E. coli اجرا کنه البته این جوری نبوده که از این باکتری به عنوان یه هسته پردازش برای بازی استفاده کنه، بلکه باکتری بی‌زبون رو تبدیل به یه نمایشگر کرده تا Doom رو بتونه روی اون بازی کنه و ببینه چه اتفاقی توی بازیش میفته.
این یه نمایشگر 1 بیتی با ابعاد 32 × 48 مونوکروماتیک هستش که از باکتری‌ها ییبا پروتئین فلورسانت تزریق شده استفاده میکنه، و هر کدوم ازشون به عنوان یک پیکسل عمل میکنن. شما با همچین نمایشگر کوچیکی، می‌تونید گیمپلی Doom رو در ابعاد سلولی ببنین!
با این حال، همونطور که رملان بهش اشاره کرده، زمان زیادی برای روشن شدن مناسب سلول‌ها صرف میشه که این پروسه رو خیلی کند میکنه. جوری که برای سلول‌ها 70 دقیقه زمان میبره تا بتونن یه فریم رو نمایش بدن، و بعدش هم 8 ساعت و 20 دقیقه دیگه زمان میبره تا تاریک بشن و برای فریم بعدی تنظیم بشن. این به این معنیه که این نمایشگر ساخته شده از باکتری‌های بیپاره حدود هشت و نیم ساعت زمان لازم داره تا هر فریم رو بتونن بارگذاری و نمایش بدن.
بنا به محاسباتی که اون در این زمینه داشته، برای کامل کردن یک دور از بازی Doom با سلول‌های باکتری روده‌ای، به حدود 600 سال زمان نیاز دارین. اما خب جای مهم این قضیه اینه که به لحاظ فنی، همچین کاری امکان پذیره.
با توجه به اینکه این پروژه دیگه تا همینجا جلو رفته و قرار نیست دیگه ادامه داشته باشه، رملان گفته که در همین حد هم برای اون نتایج این تحقیق "لذت‌بخش" بودن، چون واقعاً ثابت کرده که Doom رو میتونین روی هر چیزی اجرا کنین.
این قضیه اونقدر مهم هم توی دنیای زیست‌شناسی و هم گیم بود که خود جان رومروی افسانه‌ای، طراح و برنامه‌نویس اصلی که مسئول ساخت بازیهایی مثل Doom، Quake هستش و همچنین مجموعه‌ای از بازیهای FPS کلاسیکه به این قضیه واکنش نشون داده و گفته "بالاخره!".
