راهنماتو- شگفت‌انگیز است که در دو نقطه‌ی دورافتاده از نقشه‌ی جهان، تالش در ایران و ولز در نزدیکی بریتانیا، چنین هم‌نشینی‌ای در طبیعت رخ دهد؛ آن‌چنان که گویی دو خواهر از یک ریشه‌اند.
به گزارش راهنماتو، خردادماه، فصل شکفتن شباهتی خیال‌انگیز میان دو تکه بهشتی از زمین است: یکی در دامنه‌های سبز تالش، دیگری در سرزمین مه‌آلود ولز. اگر رؤیای سفر به روستاهای خنک و مه‌آلود اروپایی را در سر می‌پرورانید، شاید بهتر باشد پیش از رزرو پرواز، نگاهی به تالش بیندازید؛ جایی که رویاها بی‌نیاز از ویزا و بلیط، به واقعیت بدل می‌شوند.
ییلاق‌ها و روستاهای تالش، با تپه‌هایی مخمل‌پوش و افق‌هایی پوشیده از مه و سبزه، در خرداد به اوج زیبایی می‌رسند. اسب‌های وحشیِ آرام، با گام‌هایی سبک در میان عطر گل‌های کوهی پیش می‌روند و چشمه‌ها و آبشارها با تمام قدرت در دل کوه‌ها جاری‌اند. انگار طبیعت، درست همان لباسی را بر تن کرده که در نقاشی‌های قدیمی از سرزمین‌های شمالی اروپا دیده‌ایم.
اگر تصویری از دامنه‌های سنگی و آسمان ابری ولز در خاطرمان مانده باشد، کافی‌ست به صخره‌های لایه‌لایه‌ی تالش بنگریم یا در کنار آبشار زمرد بایستیم؛ آن‌گاه، بدون تردید، ولز را در دل ایران خواهیم دید.
در این مطلب از راهنمای سیر و سفر، به معرفی ۵ نقطه از تالش می‌پردازیم که بیشترین شباهت را به ولز دارند؛ کشوری در نزدیکی بریتانیا، با فرهنگی اصیل و مردمانی مهربان و بی‌ریا، چنان‌که گویی هم‌خوی و هم‌نَفَس با مردم خونگرم تالش‌اند.
بیشتر بخوانید: ۵ بنای تاریخی ایران به رنگ صورتی که فقط در این شهر می‌توان دید!
بیشتر بخوانید: شعردرمانی؛ وقتی در این شعر فاضل نظری مرگ، درمان می‌شود!
بیشتر بخوانید: ۵ روستای فرانسوی ایران برای سفر در خرداد ماه
۱. ییلاق سوباتان؛ تلفیقی از کلبه‌های چوبی و اسب‌های وحشی
در دل سرزمین همیشه‌سبز گیلان، جایی میان کوه‌های مه‌گرفته و تپه‌های گل‌پوش، ییلاق سوباتان همچون تکه‌ای از رؤیا جان می‌گیرد. این روستای سرسبز در ارتفاعی میان ۱۹۰۰ تا ۲۵۰۰ متر از سطح دریا واقع شده و در بهار، به‌ویژه از نیمه دوم اردیبهشت تا اوایل تابستان، جامه‌ای از گل‌های شقایق، عطر گیاهان دارویی و خنکای چشمه‌های کوهستانی به تن می‌کند.
دشت‌های بیده‌دشت با اسب‌های وحشی، باغداگولِ لبریز از گل، صدای زلال چشمه‌هایی چون سیدبلاغی و آبشارهای خروشان، تصویرهایی را در ذهن تداعی می‌کنند که پیش‌تر شاید تنها در کارت‌پستال‌هایی از طبیعت ولز دیده بودیم. حتی خانه‌های چوبی ساده و بازارچه‌ی کوچک محلی با غذای گرم گوسفندی، حسی از زیست بومی آرام و بی‌ادعا را القا می‌کنند که به طرز عجیبی با روستاهای سنتی ولز هم‌نواست.
چگونه به ییلاق سوباتان برویم؟
برای رسیدن به سوباتان چند مسیر وجود دارد که بسته به علاقه و شرایطتان می‌توانید یکی را انتخاب کنید. مسیر تالش به سوباتان حدود ۳۶ کیلومتر است که بخشی از آن خاکی و پرشیب بوده و بهتر است با نیسان یا خودروی شاسی‌بلند طی شود.
اگر اهل طبیعت‌گردی هستید، مسیر اردبیل به سوباتان گزینه‌ای بسیار دل‌انگیز است؛ با اتوبوس تا اردبیل بروید، در روستای بودالالو پیاده شوید، از دریاچه نئور دیدن کنید و سپس با حدود ۱۸ کیلومتر کوه‌پیمایی به سوباتان برسید.
مسیر تالش-آق اولر-سوباتان نیز وجود دارد که تا آق اولر آسفالته و از آنجا به بعد خاکی و مخصوص خودروهای مقاوم است. مسیر لیسار به سوباتان دشوارتر و مناسب کوهنوردان حرفه‌ای با راهنمای محلی است. سوباتان مقصدی است که اگرچه کمی سخت به آن می‌رسید، اما طبیعت سحرانگیزش پاداشی فراموش‌نشدنی خواهد بود.
۲. ییلاق شکردشت؛ شبی در کلبه‌ای قدیمی
شکردشت، عروس سرسبز تالش، با چشم‌اندازهای سحرانگیز بهاری و طبیعتی بکر، یکی از جذاب‌ترین مناطق ییلاقی گیلان است که در فصل بهار با شقایق‌های قرمز، دشت‌های وسیع و کلبه‌های پراکنده‌اش، چهره‌ای تماشایی به خود می‌گیرد. این منطقه که زمانی بستر دریا بوده، اکنون به نقطه‌ای دل‌انگیز برای طبیعت‌گردی و آرامش تبدیل شده و با مه صبحگاهی، هوای خنک، عسل طبیعی و لبنیات محلی‌اش، حس زندگی روستایی در دل طبیعت را به زیباترین شکل ممکن القا می‌کند.
شکردشت، با شباهت‌هایی به نواحی ییلاقی کشور ولز در بریتانیا، مانند مراتع سبز، مه‌پوش بودن و ساختار روستایی اصیل، یکی از معدود مکان‌هایی است که همچنان از هجوم گردشگری گسترده در امان مانده و به‌نوعی تکه‌ای دست‌نخورده از بهشت در دل کوهستان تالش است.
چگونه به شکردشت برویم؟
رای رسیدن به شکردشت، باید ابتدا مسیر رشت تا تالش را طی کنید؛ سپس از طریق جاده ضیابر، به‌سمت منطقه حرکت کرده تا به نقطه آغاز ییلاق برسید، جایی که جاده آسفالت پایان می‌یابد و مسیر خاکی و کوهستانی آغاز می‌شود.
از اینجا حدود ۲۷ کیلومتر راه تا شکردشت باقی می‌ماند که با خودروهای معمولی سخت‌گذر است و محلی‌ها معمولاً با نیسان یا تراکتور رفت‌وآمد می‌کنند. اگر اهل پیاده‌روی باشید، می‌توانید این مسیر زیبا را قدم‌زنان طی کنید، در غیر این‌صورت منتظر یکی از وسایل نقلیه بومی بمانید تا شما را به ییلاق برساند.
پیش از سفر حتماً لباس گرم، آب و غذای کافی همراه داشته باشید و برای اقامت شبانه روی کلبه‌های محلی یا چادر در دل طبیعت حساب باز کنید.
۳. روستای سراگاه؛ با دریاچه‌ای جادویی
در کوه‌های سرسبز تالش و میان شالیزارهای برنج، روستای سراگاه همچون تابلویی زنده از طبیعت بکر شمال ایران خودنمایی می‌کند. این روستا، در بهار و تابستان با آب‌وهوای مطبوع، درختان سرسبز، چشم‌اندازهای تماشایی و دریاچه‌ای زلال که از چشمه‌های زیرزمینی تغذیه می‌شود، به مقصدی آرامش‌بخش برای عاشقان طبیعت بدل شده است.
دریاچه‌ی سراگاه با بازتاب مناظر اطرافش بر سطح آرام آب، زیبایی‌ای رؤیایی پدید می‌آورد که یادآور دریاچه‌ی Llyn Padarn در منطقه‌ی ولز بریتانیا است؛ هر دو در میان کوهستان، در محیطی روستایی، با طبیعتی مه‌آلود، سکوت آرام و منع شنا و قایق‌سواری، مکانی برای تأمل و خلوت در دل طبیعت‌اند.
دریاچه‌ی Llyn Padarn در منطقه‌ی ولز
سراگاه نه‌تنها از جذاب‌ترین جاذبه‌های طبیعی تالش به شمار می‌آید، بلکه با حفظ بوم‌زیست خود و مشارکت اهالی در نگهداری آن، نمونه‌ای از گردشگری پایدار و بومی‌محور را به تصویر می‌کشد.
چگونه به سراگاه برویم؟
برای رسیدن به سراگاه، ابتدا باید خود را به شهر تالش در استان گیلان برسانید. از آنجا، مسیر روستایی را به‌سوی دهستان جوکندان در پیش بگیرید. در نزدیکی روستای ریک، با حدود سه کیلومتر پیاده‌روی سبک در دل طبیعت، به دریاچه سراگاه می‌رسید؛ نگینی فیروزه‌ای که در آغوش جنگل و کوه آرام گرفته و چشم‌انتظار طبیعت‌دوستانی است که در سکوت، زیبایی را درک می‌کنند.
۴. روستای زمرد؛ با آبشاری دوقلو
در روستای زمرد و در جنگل‌های انبوه و مرطوب منطقه‌ی حویق از توابع شهرستان تالش، یکی از شگفت‌انگیزترین جلوه‌های طبیعی گیلان پنهان شده است: آبشار زمرد.
این روستا، که در بهار با سرسبزی بی‌نظیر، گل‌های وحشی، نسیمی خنک و آواز پرندگان جان می‌گیرد، مقصدی ناب برای طبیعت‌دوستان و گردشگران ماجراجو است. در میان درختان بلند هیرکانی و پوشش گیاهی متنوع، دو آبشار کنار هم جاری هستند که یکی پلکانی و کوچک‌تر، و دیگری بلندتر و خروشان‌تر است.
این آبشارها در حوضچه‌ای طبیعی می‌ریزند و منظره‌ای خیال‌انگیز خلق می‌کنند. آرامش روستای زمرد، طبیعت دست‌نخورده، و هوای خنک آن در بهار، حال و هوایی نزدیک به مناطق بکر ولز ایجاد کرده است.
Pwll y Wrach در ولز
در حقیقت، این آبشار به طرز چشمگیری شبیه به Pwll y Wrach در ولز است؛ همان «حوض جادوگر» افسانه‌ای که با ترکیب آب‌های زلال، سکوت جنگل و سایه‌سار درختان، تصویری رمزآلود از طبیعت را به نمایش می‌گذارد.
چگونه به روستای زمرد برویم؟
برای رسیدن به روستای زمرد و آبشار زمرد، ابتدا از تهران به سمت قزوین و سپس رشت حرکت کنید. از رشت وارد جاده سراوان–فومن شده و بعد از گذشتن از فومن، وارد مسیر آستارا شوید. ۴۲ کیلومتر پس از شهر تالش، به خروجی حویق خواهید رسید که در سمت مخالف قرار دارد؛ پس از عبور از دوربرگردان، وارد جاده فرعی شده و ۱۲ کیلومتر جلوتر به شهر حویق می‌رسید.
از حویق تا روستای زمرد حدود ۹ کیلومتر فاصله است که پنج کیلومتر آن آسفالته و چهار کیلومتر خاکی است. سپس، یک کوه‌پیمایی ۲۰ تا ۳۰ دقیقه‌ای در دل جنگل، شما را به آبشار زمرد می‌رساند؛ جایی دور از هیاهو، با زیبایی خالص و لمس‌ناپذیر طبیعت.
۵. روستای درزکری؛ با آبشاری ۱۰۰ متری
در جنگل‌های انبوه و مرطوب شمال ایران، روستای درزکری میزبان یکی از شگفت‌انگیزترین آبشارهای کشور است: آبشار لوشکی. این روستا در بهار با مناظری سرسبز، شکوفه‌های وحشی، مه صبحگاهی و طنین پرندگان آوازخوان، به تصویری زنده از یک رویای جنگلی بدل می‌شود.
آبشار لوشکی که از دل کوه‌ها و صخره‌ها بیرون می‌جهد، نمایشی از مبارزه نرم و پیوسته کوه و رود است؛ آبشاری سه‌پله با ارتفاعی بیش از ۱۰۰ متر، که با هیبت و زیبایی‌اش چشم هر بیننده‌ای را خیره می‌کند. درزکری و آبشار لوشکی در حال‌وهوایی از جنس طبیعت ناب، بسیار شبیه به نواحی بکر و مرموز ولز هستند؛ جایی که کوه و مه و باران، دست در دست هم داده‌اند تا سحر طبیعت را در قالب چشم‌اندازهایی همچون مسیرهای کوهستانی Snowdonia به نمایش بگذارند.
چگونه به روستای درزکری برویم؟
برای رسیدن به آبشار لوشکی، ابتدا باید خود را به شهر تالش در استان گیلان برسانید. از آنجا، وارد جاده آبی‌بیگلو شده و به سمت جاده دریاچه سوها حرکت کنید تا به روستای درزکری برسید که حدود ۱۵ کیلومتر با تالش فاصله دارد.
از روستای درزکری تا آبشار لوشکی باید مسیری جنگلی و کوهستانی به‌طول تقریبی دو ساعت را پیاده طی کنید. این مسیر نیازمند آمادگی بدنی، کفش مناسب و همراهی با یک راه‌بلد است؛ چراکه مسیر پرتردد نیست و به‌ویژه در فصول سرد، لغزنده و خطرناک می‌شود. بهترین زمان برای بازدید، فصل‌های بهار و تابستان است، زمانی که طبیعت در پرشکوه‌ترین حالت خود قرار دارد.
