طبق یک تحقیق جدید با وجود چالش‌هایی که در زمینه تشخیص رژیم غذایی حیوانات باستانی وجود دارد، محققان موزه فیلد شیکاگو موفق شدند میوه‌های فسیل‌شده‌ای را در شکم این پرنده دندان‌دار شناسایی کنند.
این اکتشاف جدید نشان می‌دهد که برخلاف باور قبلی دانشمندان، Longipteryx از ماهی‌ها تغذیه نمی‌کرده، هرچند احتمال دارد که حشرات هم بخشی از رژیم غذایی این پرنده بوده باشند.
به نقل از روزیاتو، با این حال، ممکن است که دندان‌های این پرنده کاملاً بی‌خطر هم نباشند، زیرا پژوهشگران معتقدند که احتمالاً Longipteryx از دندان‌های تیزش برای دفاع در برابر دیگر اعضای گونه خود استفاده می‌کرده است.
زمانی که بقایای این پرنده در سال ۲۰۰۰ در منطقه شمال غربی چین کشف شد، دندان‌هایش برای دیرینه‌شناسان یک معما بود. در ابتدا دانشمندان بر اساس شباهت این پرنده به مرغ‌های ماهی‌خوار امروزی، تصور می‌کردند که این پرنده از ماهی‌ها تغذیه می‌کرده است.
محققان پیش از این پرندگانی را با شکم‌های پر از ماهی پیدا کرده بودند که هم‌دوره Longipteryx بودند. اما شواهد موجود با این فرضیه سازگار نیست. پرندگان ماهی‌خوار دندان‌های زیادی داشتند که در تمام منقارشان دیده می‌شد، در حالی که Longipteryx فقط در نوک منقارش دندان داشت.
در موزه طبیعت شاندونگ تیانیو در چین، دو نمونه فسیل پیدا شد که به نظر می‌رسید در شکمشان چیزی وجود دارد. با بررسی دقیق‌تر مشخص شد که این مواد نه ماهی بودند و نه حشره، بلکه میوه بوده‌اند.
از آنجایی که Longipteryx در یک اقلیم معتدل زندگی می‌کرده، پژوهشگران معتقدند که این پرنده نمی‌توانسته تمام سال از میوه‌ها تغذیه کند. آن‌ها بر این باورند که رژیم غذایی این پرنده در فصل‌هایی که میوه کمیاب بوده، شامل حشرات هم بوده است.
هرچند محققان احتمالاً معمای رژیم غذایی Longipteryx را حل کرده‌اند، اما هنوز ابهاماتی در مورد نیاز این پرنده به دندان‌های بزرگ پابرجاست. محققان دریافتند که هر دندان Longipteryx با لایه‌ای از مینای دندان به ضخامت ۵۰ میکرون پوشیده شده است.
این مینای ضخیم احتمالاً به‌عنوان سلاح استفاده می‌شده است. اگرچه فسیل‌ها به‌وضوح نشان نمی‌دهند که این دندان‌ها دقیقاً چه کاربردی داشته‌اند، دانشمندان می‌توانند برای حل این معما از رفتار حیوانات مدرن الهام بگیرند.
امروزه چندین مرغ مگس‌خوار دارای زائده‌های شاخی شبیه به دندان در نزدیکی نوک منقارشان هستند که برای مبارزه با دیگر مرغ مگس‌خوارها به‌کار می‌روند.
پژوهشگران بر این باورند که Longipteryx هم ممکن است دندان‌های خود را برای رقابت بر سر منابعی مثل غذا و دسترسی به جفت استفاده کرده باشد.
