بیش از ۲۶۰ ردپای دایناسور، که متعلق به دوره کرتاسه پیشین بوده و در برزیل و کامرون پیدا شده‌اند، اکنون بیش از ۶ هزار کیلومتر از یکدیگر فاصله دارند و در دو طرف مخالف اقیانوس اطلس واقع شده‌اند.
لوئیس جاکوبز، دیرینه‌شناس در دانشگاه متدیست جنوبی در تگزاس و نویسنده اصلی مطالعه، گفت که ردپاها از نظر قدمت، شکل و زمینه زمین‌شناسی مشابه هستند.
او اضافه کرد: «یکی از متاخرترین و باریک‌ترین نوارهای اتصال زمین‌شناسی بین آفریقا و آمریکای جنوبی، ناحیه شمال شرقی برزیل بوده که در مقابل سواحل کنونی کامرون در امتداد خلیج گینه قرار داشته است. دو قاره در امتداد آن از طریق یک مسیر به هم متصل بوده‌اند، به طوری که حیوانات در دو سمت به طور بالقوه می‌توانستند در سراسر آن حرکت کنند.»
ردپاها در لایه‌ای ماسه‌ای سنگی نازک در دشت سیلابی منطقه بوربورمای برزیل و در گل و لای فسیل‌شده در حوضه کوم کامرون یافت شده‌اند.
دیرینه‌شناسان با محاسبه قد، محدوده سرعت و توده بدنی برای هر نوع رد پا به این نتیجه رسیدند که گونه‌های دایناسورها در دو قاره مشابه بوده و اکثر آن‌ها را دایناسورهای «تروپود» تشکیل می‌دادند که با سه پنجه و استخوان‌های توخالی شناخته می‌شوند.
چند فسیل دیگر به احتمال زیاد توسط «ساروپودها»ی چهارپا با گردن و دم بلند یا «اورنیتیشی‌ها» با ساختار لگنی مشابه پرندگان ایجاد شده‌اند.
در کنار این ردپاها، محققان همچنین حوضه‌های نیمه گرابن (ساختارهای زمین‌شناسی که هنگام جدا شدن پوسته زمین شکل می‌گیرند) را پیدا کرده‌اند.
دیرینه‌شناسان می‌گویند قدمت رسوبات رودخانه و دریاچه در حوضه‌های حاوی گرده فسیلی به احتمالاً ۱۲۰ میلیون سال پیش می‌رسد.
ابر قاره «گندوآنا» که حدود ۱۸۰ میلیون سال در پی فعل و انفعالات زمین‌شناسی از ابرقاره عظیم «پانگه‌آ» جدا شد، شامل چندین خشکی از جمله قاره‌های آمریکای جنوبی، آفریقا، استرالیا و جنوبگان می‌شد.
حدود ۱۴۰ میلیون سال پیش، آفریقا و آمریکای جنوبی شروع به جدا شدن از هم کردند. این جدایی باعث شد شکاف‌هایی در پوسته زمین و در امتداد نقاط گسست ظاهر شود. بعدتر اقیانوس اطلس جنوبی فضای بین دو قاره تازه تشکیل‌شده را پر کرد.
دانشمندان می‌گویند این مسیرها نشان می‌دهند که چگونه حرکت عظیم پوسته زمین، پیش از اینکه ابرقاره‌ها به هفت قاره‌ای که امروز می‌شناسیم تقسیم شوند، شرایط ایده‌آلی را برای دایناسورها ایجاد کرد.
