کشتی جنگی ایندیاناپولیس که بخشی از ناوگان رزمی آمریکا در جنگ جهانی دوم بود، در تاریخ ۲۸ ژوئیه ۱۹۴۵، بدون اسکورت از جزیره گوام به سمت خلیج لیته در فیلیپین حرکت کرد تا به کشتی جنگی آیداهو بپیوندد و هر دو برای تهاجم متفقین به ژاپن آماده شوند.
روز ۲۹ ژوئیه هوا آرام بود و کشتی ایندیاناپولیس با سرعت حدود ۱۷ گره دریایی در حال عبور از امواج اقیانوس بی‌پایان بود. با غروب خورشید، ملوانان مشغول بازی ورق و خواندن کتاب بودند؛ برخی نیز با کشیش کشتی، پدر توماس کانوی، صحبت می‌کردند.
کمی بعد از نیمه‌شب ۳۰ ژوئیه، یک اژدر ژاپنی به ایندیاناپولیس اصابت کرد و قسمت جلویی سمت راست آن را پاره کرد و یک تانکر حاوی ۳۵۰۰ گالن سوخت را به شعله‌ای از آتش تبدیل کرد. سپس، یک اژدر دیگر از همان زیردریایی به نزدیکی قسمت میانی کشتی اصابت کرد، مخازن سوخت و پودر را منفجر کرد و باعث زنجیره‌ای از انفجارها شد که در نهایت کشتی را به دو نیم تقسیم کرد.
کشتی همچنان با سرعت ۱۷ گره در حال حرکت بود، اما به سرعت آب به داخل آن نفوذ کرد و تنها در ۱۲ دقیقه غرق شد. از ۱۱۹۶ نفری که در کشتی بودند، حدود ۹۰۰ نفر به آب افتادند و زنده ماندند. اما این تازه آغاز دردسرهای آن‌ها بود.
با طلوع خورشید در ۳۰ ژوئیه، بازماندگان در آب شناور بودند. تعداد قایق‌های نجات بسیار کم بود. بازماندگان برای بقای خود به جستجوی مردگان پرداختند و جلیقه‌های نجات آن‌ها را برداشتند. اما کابوس اصلی تازه داشت آغاز می‌شد. حالا آن‌ها علاوه بر گرما و تشنگی، باید از هجوم کوسه‌ها نیز خود را در امان نگه می‌داشتند.
لوئیس هینز، پزشک ارشد کشتی، بعدها به یاد آورد: «تنها کاری که می‌توانستم انجام دهم این بود که نصیحت کنم و سعی کنم مردان را از نوشیدن آب شور بازدارم. جوانان کم‌تجربه وقتی امید، آب و غذا از آن‌ها گرفته می‌شد، آب شور می‌نوشیدند و خیلی زود می‌مردند. آن‌ها با نوشیدن آب دریا دچار اسهال می‌شدند، سپس بیشتر دچار کم‌آبی می‌شدند و سرانجام به حالت جنون می‌افتادند».
کوسه‌ها به خاطر صدای انفجارها، غرق شدن کشتی و حرکت و خون در آب به این منطقه کشیده شده بودند. اگرچه بسیاری از گونه‌های کوسه در آب‌های آزاد اقیانوس آرام زندگی می‌کنند، تعداد کمی از آن‌ها به اندازه کوسه‌های نوک‌سفید اقیانوسی نسبت به انسان‌ها تهاجمی هستند. کارشناسان معمولاً توافق دارند که ملوانان ایندیاناپولیس قربانی کوسه‌های نوک‌سفید اقیانوسی و شاید کوسه‌های ببری شده‌اند؛ این حادثه به یکی از بدترین حملات شناخته‌شدۀ کوسه‌ها در تاریخ تبدیل شده است.
لوئل کاکس، یکی از بازماندگان این واقعه در سال 2013 گفت: «هر از گاهی، مانند رعد و برق، کوسه‌ای مستقیم به سمت بالا می‌آمد و یکی از ملوانان را گرفته و به عمق آب می‌کشید. یکی از آن‌ها به کنار من آمد و ملوانی را که کنار من بود گرفت. تنها صدای جیغ و فریاد کسانی که در حال بلعیده شدن بودند شنیده می‌شد».
در ابتدا کوسه‌ها بیشتر به اجساد شناور حمله می‌کردند. اما تقلای بازماندگان در آب، کوسه‌های بیشتری را به سوی آن‌ها جذب کرد.
با توجه به اینکه کوسه‌ها توجه خود را به زنده‌ها معطوف کرده بودند، بازماندگان به این نتیجه رسیدند که در گروه‌های بزرگ‌تر شانس بیشتری برای بقا دارند. آن‌هایی که در حاشیه گروه بودند یا به تنهایی در آب بودند، بیشتر در معرض حمله قرار می‌گرفتند. وقتی کسی می‌مرد، بازماندگان بدن او را دور می‌کردند، به این امید که با قربانی کردن جسد، بتوانند از حمله کوسه‌ها در امان بمانند.
بسیاری از ملوانان از ترس فلج شده بودند و حتی نمی‌توانستند از جیره‌های کم‌مقداری که از کشتی بیرون آورد بودند استفاده کنند. یکی از گروه‌های بازماندگان اشتباه کرد و یک قوطی گوشت را باز کرد؛ اما قبل از اینکه بتوانند طعم آن را بچشند، بوی گوشت باعث شد انبوهی از کوسه‌ها به سمت آن‌ها کشیده شوند. ملوانان برای جلوگیری از تکرار چنین حادثه‌ای، جیره‌های گوشتی خود را دور انداختند.
با گذشت روزها، شانس نجات به نظر می‌رسید که کاهش می‌یابد. صدها بازمانده بر اثر گرما و تشنگی جان خود را از دست دادند یا دچار توهماتی شدند که آن‌ها را به نوشیدن آب شور دریا ترغیب کرد؛ کاری که باعث مرگ در اثر مسمومیت نمکی می‌شد. کسانی که تشنگی خود را با آب دریا فرو می‌نشاندند، به حالت هذیان وارد می‌شدند، کف از دهانشان بیرون می‌آمد و زبان و لب‌هایشان متورم می‌شد. آن‌ها اغلب به اندازه کوسه‌های زیر آب برای سایر بازماندگان تهدید به حساب می‌آمدند؛ بسیاری از آن‌ها دوستان خود را زیر آب می‌کشیدند و باعث غرق شدن آن‌ها می‌شدند.
در حدود ساعت ۱۱ صبح ۲ اوت، در چهارمین روزی که بازماندگان در آب بودند، یک هواپیمای نیروی دریایی که از بالای سر آن‌ها عبور می‌کرد، به طور تصادفی ملوانان گرفتار در آب را مشاهده کرد. خلبان درخواست کمک فرستاد و ظرف چند ساعت، یک هواپیمای دیگر به صحنه بازگشت و قایق‌های نجات و تجهیزات بقا را پرتاب کرد.
اندکی پس از نیمه‌شب ۳ اوت، کشتی نجات به محل رسید و آخرین بازماندگان را از آب نجات داد. از ۱۱۹۶ نفر خدمه کشتی، تنها ۳۱۶ نفر زنده ماندند. تخمین‌ها از تعداد افرادی که در اثر حمله کوسه‌ها کشته شدند، از چند ده نفر تا بیش از ۱۵۰ نفر متغیر است. اگرچه کوسه‌ها در داستان کشتی ایندیاناپولیس نقش بزرگی دارند، اما اکثریت ملوانان به دلیل گرمازدگی، نبود غذا و آب، جراحات ناشی از انفجار، خستگی و دلایل دیگر جان خود را از دست دادند. امروزه غرق شدن ایندیاناپولیس به عنوان یکی از مرگبارترین فاجعه‌های دریایی در تاریخ آمریکا به یاد آورده می‌شود.
