این دایناسور چنگال‌هایی بلند و خمیده داشت که طول آن‌ها می‌توانست تا ۳ فوت (۱ متر) برسد. این چنگال‌ها احتمالاً برای دفاع در برابر شکارچیان یا دسترسی به گیاهانی که خارج از دسترس دهانش بودند، به کار می‌رفتند. در ابتدا تصور می‌شد که این چنگال‌ها برای شکار و به‌عنوان داس برای بریدن گیاهان استفاده می‌شد، اما مطالعات بعدی نشان داد که این ابزارهای طبیعی بیشتر برای حفاظت و تغذیه گیاهان از مناطق غیرقابل دسترس کاربرد داشتند.
تریزینوسور یکی از بزرگترین دایناسورهای تیروپود بود که طول آن حدود ۱۰ متر (۳۳ فوت) و وزن آن به ۵ تن می‌رسید. سر آن کوچک بود و دندان نداشت، بلکه منقار آن شبیه به منقار پرندگان بود. این ویژگی‌ها همراه با بدن کشیده و عضلانی و دم طولانی آن، این دایناسور را به موجودی متفاوت از سایر تیروپودهای دیگر تبدیل می‌کرد. گردن این دایناسور نیز طولانی بود که احتمالاً به آن کمک می‌کرد تا از گیاهان بلند تغذیه کند.
تریزینوسور به عنوان بخشی از گروهی از دایناسورهای تیروپود شناخته می‌شود که به نام تریزینوسورها نامیده می‌شوند. این گروه از تیروپودها با دیگر تیروپودها که گوشت‌خوار بودند تفاوت داشتند، چرا که ویژگی‌های آن‌ها به گونه‌ای بود که از گیاهان یا ترکیبی از گیاهان و جانوران تغذیه می‌کردند. دندان‌های کوچک و دندانه‌دار، و منقار وسیع و مسطح به آن‌ها این امکان را می‌داد که گیاهان را به راحتی قطع و مصرف کنند.
کشف فسیل‌های تریزینوسور به پژوهشگران این امکان را داد که اطلاعات بیشتری در مورد تنوع و اکولوژی دایناسورهای تیروپود در دوره کرتاسه پسین به‌دست آورند. این کشفیات همچنین به دیرینه‌شناسان کمک کرد تا روابط تکاملی بین تیروپودها و دیگر گروه‌های دایناسورها را بهتر درک کنند. ویژگی‌های خاص تریزینوسور باعث شد که این دایناسور به یکی از موضوعات جذاب در علم دیرینه‌شناسی تبدیل شود.
تریزینوسور به‌عنوان یک دایناسور مهم از مغولستان، در دوره کرتاسه پسین زندگی می‌کرد و ویژگی‌هایی همچون چنگال‌های بلند و منحنی، منقار شبیه به پرندگان و توانایی‌های خاص تغذیه‌ای آن، باعث شده تا این دایناسور یکی از عجیب‌ترین و جالب‌ترین دایناسورها باشد. این ویژگی‌ها در کنار اطلاعات به‌دست‌آمده از فسیل‌های آن به ما کمک کرده تا درک بهتری از تنوع زیستی و اکولوژی دایناسورها در دوران کرتاسه پیدا کنیم.
