یک تیم بین‌المللی از دانشمندان کشف کرده‌اند که بیشتر شهاب‌سنگ‌های یافت شده روی زمین از کجا می‌آیند و مشخص کرده اند که حدود ۷۰ درصد از آن ها فقط از سه خانواده سیاره‌ای منشا گرفته‌اند.
این خانواده‌ها پس از سه برخورد در کمربند اصلی سیارک‌ها (که یک قرص ستاره‌ای در حال چرخش است که در ناحیه‌ای بین سیاره‌های مریخ و مشتری قرار دارد و در این منطقه تعداد زیادی سیارک کوچک که عمدتاً از سنگ‌ها و برخی فلزات تشکیل شده‌اند، وجود دارند). یکی از آن ها ۵.۸ میلیون سال پیش و دیگری ۴۰ میلیون سال پیش به وجود آمده اند.
این خانواده‌های کوچک سیارکی «کارن»، «کرونیس» و «ماسالیا» نامیده می‌شوند که خانواده ماسالیا به تنهایی مسئول ۳۷ درصد شهاب‌سنگ‌ها هستند.
در حالی که بیش از ۷۰۰۰۰ شهاب سنگ شناخته شده است، تنها ۶ ٪ از آن ها به وضوح از طریق ترکیبشان، یعنی آکندریت ها، شناسایی شده اند که از ماه، مریخ یا وستا (یکی از بزرگترین سیارک‌ها در کمربند اصلی) آمده اند. منبع ۹۴ درصد دیگر شهاب‌سنگ‌ها، که اکثریت آن ها کندریت‌های معمولی هستند، ناشناخته باقی مانده است.
با استفاده از یک بررسی تلسکوپی از ترکیب همه خانواده‌های اصلی سیارک‌ها در کمربند اصلی، همراه با شبیه‌سازی رایانه‌ای از تکامل برخوردی و دینامیکی این خانواده‌های اصلی، دانشمندانی که در پشت آخرین اکتشاف بودند، توانستند منبع اصلی بیشتر شهاب‌سنگ‌های دیگر را آشکار کنند.
بر اساس ترکیب شیمیایی شهاب‌سنگ‌ها، این تیم ذرات اصلی آن ها را که قبل از فرود روی زمین از آن جدا شده بودند، ردیابی کردند. آن ها به این نتیجه رسیدند که تشکیل برخورد خانواده‌های نسبتاً کوچک سیارک «کارن» و «کورونیس» و رویداد برخورد در خانواده قدیمی‌تر «ماسالیا»، منشأ اکثر شهاب‌سنگ‌هایی هستند که در حال حاضر به زمین سقوط می‌کنند.
اگر همه این ها را در نظر بگیریم، این بدان معناست که دانشمندان توانسته اند منشا بیش از ۹۰ درصد شهاب سنگ‌های یافت شده روی زمین را تعیین کنند. این موضوع همچنین به این معنی است که دانشمندان توانسته‌اند منشا سیارک‌هایی به اندازه یک کیلومتر را که ممکن است زمین را تهدید کنند و کانون اصلی مأموریت‌های فضایی اخیر بوده‌اند، ردیابی کنند.
اکنون دانشمندان امیدوارند که تحقیقات بیشتری بر روی این سیارک‌ها انجام دهند و بر خانواده‌های جوان‌تر تمرکز کنند که ممکن است ۱۰ درصد باقی مانده را تشکیل دهند.
نتایج این تحقیق در مجموعه‌ای از مقالات گزارش شده است که یکی در مجله Astronomy and Astrophysics و دو مقاله در Nature منتشر شده است.
