«محمود منیعی» تهران‌پژوه، در این باره تعریف می‌کند: «رضا شاه در روزگاری که زمام قدرت را به‌دست گرفت، بخشی از زمین‌های باغ جلالیه را به تمرین و اسبدوانی ارتش اختصاص داد. این موضوع بهانه‌ای شد تا بسیاری از مراسم دولتی، مثل رژه‌های نظامی و...، در همین میدان اسبدوانی باغ جلالیه برگزار شود. اما همه داستان باغ جلالیه به سان دیدن ارتش و رویدادهای نظامی خلاصه نمی‌شود. با تثبیت قدرت رضا خان و توسعه پایتخت این بار قرار شد باغ جلالیه تبدیل به مرکز علمی تبدیل شود. زمین‌های این باغ برای ساخت دانشگاه تهران زیر ذره بین رفت. اما با همه بررسی‌ها و تحقیقات، این باغ به دانشگاه هم تبدیل نشد و زمین‌ها همچنان در اختیار ارتش باقی ماند.»
به گفته منیعی، قصه تبدیل شدن باغ جلالیه به بوستان لاله از ماجرای یک بدهی شروع شد. اما این بدهی چی بود که ارتش از خیر زمین‌های تحت تملکش گذشت هم حکایت جالبی دارد. منیعی می‌گوید: «در دهه ۴۰ ارتش بابت بدهی زمین‌های باغ جلالیه را به وزارت دارایی واگذار می‌کند تا در دل آن بوستانی ساخته شود. وزارت دارایی ابتدا یک نقشه از محدوده باغ جلالیه تهیه می‌کند که در آن بخش‌های شمالی تأسیسات فرهنگی و قسمت جنوبی به فضای سبز اختصاص داده می‌شود. بعد از تأیید نقشه کار، ساخت این بوستان ۲۸ هکتاری به «ژوفه» طراح معروف فرانسوی سپرده، می‌شود. البته در این میان نقش و کمک‌های مهندسان ایرانی را هم نباید دست‌کم گرفت. سال ۱۳۴۵ بوستان لاله برای استفاده شهروندان تهرانی افتتاح شد؛ بوستانی که ابتدا فرح نام داشت و بعد از انقلاب به پاس یاد شهدا به لاله شهرت پیدا کرد که اکنون یکی از زیباترین و نوستالژیک‌ترین بوستان‌های شهر تهران است.»
موزه هنرهای معاصر، موزه فرش در بخش شمال و شمال غربی بوستان، وجود فضاهایی مثل زمین‌های ورزشی والیبال و تنیس، مرکز فرهنگی هنری، کتابخانه، مجسمه‌های خیام و ابوریحان بیرونی و... از مهم‌ترین ویژگی‌های بوستان لاله است که این تهران‌پژوه از آن یاد می‌کند.
