راهنماتو- همین چند وقت پیش بود که استودیو Tango Game Works خیلی یهویی میشه گفت یکی از بهترین بازیهای سال 2023 رو منتشر کرد. این بازی یه چیز خیلی متفاوت از بازیهای تاریک و ترسناک معمولی که Tango مثل The Evil Within و Ghostwire: Tokyo تابحال ساخته هستش. Hi-Fi Rush به عنوان یه بازی اکشن شاد و شیطون با دلی کارتونی توصیف شده، که از طریق انیمیشن های فوق‌العاده، سبک هنری و شخصیت‌های جذاب، خیلی راحت خودشو تو دلتون جا باز میکنه.
به گزارش راهنماتو، موضوع اصلی بازی حول محور اهمیت ریتم آهنگ توی حرکات و مبارزاتتونه و از همون اول هم Hi-Fi Rush با پلی کردن آهنگ‌های زیادی از ژانرهای موسیقی‌های مدرن مثل garage و alt-rock سعی میکنه گیمپلی بازی رو با آهنگ سینک کنه که تقریبا انگار با هر اتکی که تو بازی میدین، بی برو برگشت هد هم میزنین اینو بهتون قول میدم. شخصیت اصلی بازی یعنی چای "Chai" نه اونی که موقع صبحونه میخورین البته، با آهنگ "Lonely Boy" از The Black Keys معرفی میشه و داستان زندگیش و اینکه چطوری قراره مهمون شما برای چند ساعت آینده باشه رو براتون تعریف میکنه. چای به عنوان یک محصول "معیوب" توسط Vandelay Industries لیبل‌گذاری میشه اونم به خاطر اینکه وقتی قرار بود که یک جراحی خاصی روش انجام بشه اشتباهی یه iPod جای قلبش رو میگیره، این باعث میشه که چای بتونه نبض موسیقی خودش رو ببینه و حسش کنه، چیزی که تو مبارزات و اطرافش میتونه حس کنه که چطور حتی محیط اطرافش دارن با یک بیت و ریتم خاصی حرکت و زندگی میکنن.
اگر نمیدونستین باید بگم که رییس استودیویی که این بازی یعنی Hi-Fi Rush رو ساخته همون شینجی میکامی محبوب و دوست داشتنی خودمونه که خیلی وقت پیش یک سری بازی نسبتا مشهور و نه اونقدر پرطرفدار رو به اسم Resident Evil ساخته و بعدش هم دوباره با Evil Whitin به دنیای وحشت برگشته. اینکه تیم اون تونستن اینقدر عالی یک سری هم به ژانرهای دیگه جز وحشت، نشون میده که تیم اون چه آگاهیی بالایی رو توی ساخت بازی‌ها دارن. سیستم مبارزه، که الهام گرفته از بازیهایی مثل Devil May Cry و Bayonetta هستش، به عنوان یک جریان هماهنگ تونسته که هر حرکت رو موسیقی رو رهبری کنه، مثل رهبر ارکستری که توی بازی نیست ولی شما همچنان میتونین حس کنید که گیمپلی بازی توسط اون رهبری و توسط شما اجرا میشه. سیستم ارزیابی ریتم، براساس سرعت انجام، انطباق و حفظ ریتم با کمبوها، Hi-Fi Rush رو از سایر بازیهای اکشن با سبک مشابه متمایز میکنه.
این سیستم مبارزه با بیت موسیقی جوری هستش که بازی با بالا و پایین کردن آهنگ میتونه تشخیص بده که چه جاهایی گیمر رو به هیجان بیاره و بازی رو تند کنه و کجا هم یکم سرعت بازی رو پایین بیاره تا گیمر رو زیاد خسته و زده از بازی نکنه ولی وای وقتی که بازی بخواد پا به پاتون بیاد جلو، چون قشنگ حس قدرت بهتون دست میده و آهنگ مبارزه هم شما رو توی این حس همراهی میکنه. حتی دشمنای سخت و بزرگ‌تر هم در بیت و ریتم بازی گنجونده شدن، تازه هر از گاهی بعد از یک سری کمبو، بازی با اضافه کردن قسمتهای کوچیک QTE عمق و هیجان گیمپلیتون رو بیشتر میکنه.
درسته که بازی چیزی مثل Lock-On Target که قبلا توی DMC 5 دیدین نداره ولی خب همین قضیه میکنه که شما بیشتر روی یکی از دشمناتون متمرکز نشین و همیشه از دید بالاتر اون فضای مبارزتون رو ببنین، همین قضیه بهتون کمک میکنه که سرعت بازیتون پایین نیاد. تازه تنوع ابزارهای موجود توی بازی به گیمر اجازه میده که به راحتی و در لحظه به فکر حل چالش‌هایی باشه که دشمنا توی بازی واسش ایجاد میکنن. شما توی مبارزه‌ها بیشتر باید روی نگه داشتن ریتم بازیتون تمرکز کنین که اولاش واستون شاید سخت باشه ولی من به شخصیه چون نمیتونستم حرکت گوشام و چیزی رو که میبینم هماهنگ کنم بیشتر سعی میکردم بیت بازی رو با پای چپم حفظ کنم جوری که موقع کمبو زدن دستام با پام هماهنگ میشد ولی بعدش که بیشتر به بازی عادت کردم خیلی راحت با گوشم بیت بازی رو دنبال میکردم.
بخش‌های پلتفرمینگ و پازل به عنوان اصول ریتمی توصیف می‌شوند که تجربه مداوم و جذابی رو براتون فراهم میکنن. در حالی که وقتی دارین قسمتهای پلتفرمینگ بازی یا پازل هاشو حل میکنین ممکنه گیمپلی بازی یکم کند بشه ولی همچنان میتونین حرکاتتون رو با بیت پیش زمینه حفظ کنین، کلا هماهنگی در مکانیک های بازی به عنوان یک نقطه قوت این بازی شناخته میشه.
جدا از گیمپلی جذابی که این بازی داره، میتونم بگم Hi-Fi Rush یکی از قشنگ ترین محیط هایی که امسال توی هر بازی‌ای دیدم رو داره. راستش میتونم بگم بازی خیلی منو یاد Sunset Overdrive انداختش که میتونم بگم اون بازی هم جزو بازیهایی هستش که من خیلی دوستش دارم. کلا تون بازی خیلی فانه از دیالوگ و شخصیت پردازی هایی که دوستاتون توی بازی دارن تا نگاهی که بازی با اون دنیای آینده-طوری که تکنولوژی رو میشه همه جا دید. انیمیشن هایی که این بازی داره میتونم بگم خیلی تونسته به انتقال اون حس جالب و جذابی که بازی سعی داره داشته باشه کمک کنه.
تازه بعد از تموم کردن بازی، چیزای دیگه‌ای هستن که تازه براتون باز میشن که میتونین امتحانشون کنین مثلا Rhythm Tower و انتخاب بخش های داستانی بازی که قبلا تمومشون کردین. تازه نه تنها دوباره رفتن مرحله های قبلی تجربه بازی را گسترش میده و چالش‌ها و انگیزه‌های اضافی برای گیمرا اضافه میکنه، بازی کاملا در جریانه که بار دومتون هستش که دارین اون قسمت رو میرین برای همین هم ممکنه دیالوگ های زیادی از بازی خیلی متفاوت تر از بار اولی باشن که اون قسمت از بازی رو رفتین. طنز بازی، صداپیشگی های فوق‌العاده یک داستان خوب تونستن در کنار گیمپلی جذاب این بازی خیلی عالی عمل کنن.
البته وجود موسیقی‌های لایسنس شده و موسیقی های اصلی بازی یکم تونستن حاشیه ساز بشن چرا که خیلی‌ها فکر میکنن اون تجربه خالص بازی رو از بین میبره ولی خب با استفاده ازشون در لحظات کلیدی بازی. اون آهنگ های لایسنس شده بیشتر سعی میکنن که بتونن اون حس واقعی اون قسمت از بازی رو به گیمر منتقل کنن تا اینکه بخوان جایگزین آهنگ های اصلی بازی بشن. موسیقی‌های اصلی به عنوان راهنماهای زمان برای مبارزه و پازل استفاده میشن و بیشتر برای حفظ ریتم بازی استفاده میشن جوری که هیچ وقت نیس شما با بیت بازی هد یا پا نزنین!
در آخر باید بگم که Hi-Fi Rush یکی از اون بازی هاست که میشه گفت خیلی وقت بود مثلشو ندیده بودیم و بازی‌ای هستش که حداقل یکبار باید امتحانش کنین. ترکیب انیمیشن های پررنگ، شخصیت‌های دلنشین، موسیقی راک پویا و یک سیستم مبارزه ریتمی جذاب همگی تونستن یک بازی فوق‌العاده رو کنار هم شکل بدن. تازه اصلا نمیشه از طنز بازی و هیومر به روز و جالبی که داره چشم‌پوشی کرد چرا که به تجربه کلی بازی کمک میکنه و Hi-Fi Rush رو به یک عنوان برجسته در نمونه‌های کارهای استودیو Tango Gameworks تبدیل میکنه.
