راهنماتو- شواهد نشان می دهد که دودمان نئاندرتال ها و هومو ساپینس ها (اجداد ما) حدود 600 هزار سال پیش شروع به واگرایی کردند و پس از آن زمان به طور جداگانه در اوراسیا و آفریقا تکامل یافتند. فسیل های نئاندرتال در جنوب سیبری و در سراسر آسیا و اروپا کشف شده است. تخمین زده می شود که آنها حداقل 400 هزار سال را صرف سازگاری در این محیط کرده اند، جایی که آب و هوا به طور کلی سردتر از اکنون بود .
به گزارش راهنماتو، در حال حاضر مشخص نیست که آیا هومو ساپینس ها زاده مستقیم یک گروه منفرد از هومینین های ماقبل تاریخ آفریقا هستند یا محصول آمیختگی ژنتیکی بین سایر جمعیت های پراکنده در این قاره . اما یک مطالعه جدید اخیرا حدس می زند که انسان خردمند ممکن است مسئول انقراض نئاندرتال ها باشد. آن هم نه با خشونت، بلکه با ایجاد رابطه عاشقانه! به عبارت دیگر، عشق ورزیدن ممکن است نئاندرتال ها را در مسیر انقراض قرار داده باشد .
بر اساس این یافته‌ها، آمیختگی نژاد نئاندرتالها با اجداد ما ممکن است تعداد نئاندرتالها را کاهش داده باشد که در نهایت باعث انقراض آنها شده است. نویسندگان امیدوارند که پیشرفت‌ها در فناوری توالی‌یابی DNA این فرضیه را با در دسترس قرار دادن ژنوم‌های بیشتر حل کند.
بر اساس شواهد ژنتیکی، به نظر می رسد که این دو گونه برای اولین بار زمانی که انسان خردمند حدود 250 هزار سال پیش شروع به ورود به مرزهای خارج از آفریقا کرد، با یکدیگر تعامل کردند. هنوز در مورد اینکه نئاندرتال ها به چه شکل این تعامل را برقرار کردند، اطلاعات زیادی وجود ندارد.
دانشمندان می‌گویند: مهارت های زبانی نمی توانسته در این زمینه نقش مهمی ایفا کرده باشد زیرا مقایسه نئاندرتالها و هومو ساپینس‌ها نشان می‌دهد که مغز و دستگاه صوتی این دو گونه متفاوت است. همچنین، ژنوم نئاندرتالها نشان می‌دهد که تقریباً 600 ژن بین گونه‌های ما و گونه‌های آنها، به‌ویژه ژن‌هایی که با صورت و صدا مرتبط هستند، به طور متفاوت بیان می‌شدند .
از سوی دیگر مطالعات متعدد نشان داده بود که گونه ما می توانست از ابروهای خود برای برقراری ارتباط استفاده کند، زیرا برآمدگی‌های کمتری در ابرو داشت. این مزیت در نهایت منجر به ایجاد ارتباط میان دو گونه و سپس تولید مثل شد، اما دقیقاً مشخص نیست که چگونه این اتفاق افتاده است .
در ژنوم‌های نئاندرتال پسین مربوط به 40 تا 60 هزار سال پیش هیچ مدرکی مبنی بر ژنتیک هومو ساپینس پیدا نشده است . این موضوع ممکن است به دلیل خود فرآیند هیبریداسیون باشد، زیرا برخی از گونه ها فقط می توانند در شرایط خاصی تولید مثل کنند.
فقدان DNA میتوکندریایی که از طریق ماده ها به ارث می رسد از نئاندرتال ها در انسان های زنده به عنوان شواهدی مطرح شده است که فقط نئاندرتال های نر و هومو ساپینس های ماده می توانستند جفت گیری کنند.
در نتیجه، با توجه به تعداد نئاندرتال‌های کمتری که با یکدیگر زاد و ولد می‌کنند و اندازه‌های گروهی که قبلاً به دلیل محیط، کوچک و پراکنده شده‌اند، دورگه‌سازی خارج از گروه‌های خانواده نئاندرتال می‌توانسته این گونه را به سمت زوال سوق داده باشد.
